19 czerwca 2012

Ordinary Brainwash: Me 2.0 (Metal Mind Production, 2012)


23 lata na karku. Trzecia płyta na koncie.

Zapamiętajcie to nazwisko: Rafał Żak. Multiinstrumentalista, wokalista, kompozytor, producent i student ekonomii, który właśnie wydał swój najnowszy krążek. Porównuje się go do Stevena Wilsona i do jego Pourcipine Tree. Słusznie, ale moim zdaniem jest od niego ciekawszy. Nikogo nie kopiuje, nie patrzy na to, co już było i nie przerabia tego na swoją modłę, jest sobą. Tworzy to, co czuje i nie ukrywa, że sam stanowi dla siebie inspirację. Jest jak książka, która wciąż zawiera rozdziały do przeczytania, choć już dawno się ją przeczytało. Po udanym debiucie w audycji Piotra Kaczkowskiego, zrealizował w 2009 r. pierwszy album Disorder In My Head, a dwa lata później jego kontynuację Labeled Out Loud. Po nim zaś przyszedł czas na kolejny, trzeci rozdział – dojrzalszy, bardziej przemyślany, z kapitalną, hipnotyzującą okładką.

Nowy album Rafała wzbudza u mnie podobne emocje jak najnowszy, dwudziesty krążek Rush Clockwork Angels – od pierwszych sekund ma się świadomość, że ma się do czynienia z naprawdę dobrą robotą. Utrzymany w chodnym, lirycznym klimacie jednocześnie zachwyca lekkością i klarownym, przejrzystym brzmieniem. Uwypuklone gitary, dźwięki pianina i wokalu nieco wybijają się ponad perkusję i niemal kompletnie niesłyszalny bas, ale mi akurat w przypadku tej płyty to nie przeszkadzało. Poprzednie albumy wydawały mi się trochę sztuczne i momentami zbyt pompatyczne, na trzecim nie należy się spodziewać ostrych riffów i rozbudowanych galopad, jest spokojnie i niemal sennie, choć miejscami usłyszeć można mocniejsze uderzenia w struny.

Bardzo dobrze wypada utwór tytułowy, w którym melodyjną gitarę kapitalnie kontrapunktuje pianino. Podniosły, transowy rytm, jakby artysta chciał w nim ogłosić całemu światu swoją obecność. Dowodzić tego mogą też inne kompozycje: smutny i dość mroczny Unbirthday (trochę w stylu ballad Dream Theater), Stay Foolish, który budzić może skojarzenia z indie rockiem w stylu Cloud Nothings. Wyśmienicie słucha się utworu Don’t Look Back, jakby wyjętym z Pink Floyd, skojarzenia z uwielbianym przez Żaka Wilsonem wywołuje też fantastyczny Homesick. Zachwycił mnie też ostrzejszy Critical Error i jeszcze finałowy, deszczowy (jak większość utworów na tej płycie) Something New, brzmiący z kolei jakby został pożyczony z ostatniej płyty Wilsona Grace For Drowning.

W sumie nic odkrywczego, płyta jakich wiele, ale słucha się jej z wypiekami na twarzy. To nie jest radiowa papka, ale muzyka dla słuchaczy wymagających. Szukających czegoś więcej, takich, którzy podobnie jak Żak nieustannie coś zmieniają w swoim życiu, aktualizują się do kolejnych wersji.. [lupus]

Strona artysty: http://www.facebook.com/ordinarybrainwash

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni