L.Stadt: EL.P (Mystic, 2010)

This record should be played louder.

Debiutu L.Stadt powinniśmy słuchać głośno. Drugiej płyty jeszcze głośniej. To jeden ze smaczków do odkrycia przez fanów zespołu z Łodzi. Drugi to – okładka. Nie, nie ta, którą widzicie powyżej – ta właściwa, dowcipnie nawiązująca do pierwszej. Również oprawa graficzna albumu to mrugnięcie okiem do słuchaczy znających „jedynkę”.

Czy coś się zmieniło w muzyce łodzian od czasu rewelacyjnego zestawu wydanego w 2008 roku? Oprócz tego, że wciąż są to krótkie, przebojowe, pomysłowe piosenki – słychać wyraźniejsze ciążenie w kierunku klasycznie rozumianej muzyki rockowej z lat 60. i 70. Więcej tu przesterowanych gitar, mocnej perkusji i szorstkiego brzmienia, mniej za to klawiszy i syntetyków. Pozostał świetny, jeden z lepszych na krajowym podwórku męskich wokali Łukasza Lacha i zdumiewająca umiejętność tworzenia przez niego zapamiętywalnych refrenów z pozornie zupełnie niechwytliwych motywów.

Zaczyna się to wszystko od flirtu z new romantic w Death Of A Surfer Girl. Potem zespół rusza penetrować bardziej rockowe rejony. W Fashion Freak i Smooth to właśnie gitarowy riff i motoryka sekcji rytmicznej odgrywają zasadniczą rolę. Na wysokości Ciggies robi się megaprzebojowo za sprawą melodii, której trudno się oprzeć. Charmin/ Lola to już prawdziwa jazda bez trzymanki – hipnotyzujący rytm i genialny drugi plan wypełniony całą masą podniecających każdego muzycznego fetyszystę detali. Zresztą nie tylko w tym nagraniu L.Stad pokazują, jak wiele pomysłów są w stanie upchnąć w krótkim rokendrolowym kawałku. Mumms Attack to mój numer jeden na liście – pomysł z zaangażowaniem szkolnego chóru do odśpiewania refrenu, szalone jazdy pianina, mocno bity rytm – tego utworu nie sposób nie polubić od pierwszego usłyszenia. Panowie potrafią też zwolnić: w ślicznie brzmiącej Puppet’s Song No. 1 robi się nastrojowo, a Sun mógłby być jednym z kawałków Damona Albarna (fantastyczny akustyczny początek i oszałamiające bogactwem pomysłów rozwinięcie). W wieńczącym płytę Jeffie zespół pozwala sobie na śmielsze eksperymentowanie z formą, serwując całkiem porządną ścianę hałasu.

To bardzo dobra płyta – druga bardzo dobra płyta L.Stadt. Szkoda, że rozczarowująco krótka – zaledwie dziewięć piosenek po prawie dwóch latach czekania? Jako fan czuję się więc jednocześnie zawiedziony i zaspokojony. [m]

Puppet’s Song No. 1:



Strona zespołu: http://www.lstadt.com/

Przeczytaj też: L.Stadt: s/t, Fonovel: Fonovel EP