24 lipca 2012
Frank's Hard Drive: Frank's Hard Drive (Half Eaten Records, 2012)
Lato ubiegłego roku dla fanów lekkiego gitarowego grania upłynęło pod znakiem Clappy i innych piosenek krakowskiego Die Flöte. A że natura nie znosi próżni, gdy tamci (nie?) próżnują, nasze uszy mają szansę podbić inni mieszkańcy Krakowa.
Frank's Hard Drive to kolejna ekipa obcokrajowców (pochodzą z USA, Irlandii i Anglii) mieszkających i nagrywających w kosmopolitycznej atmosferze Krakowa. Ze wspomnianymi Die Flöte łączy ich nie tylko lokalizacja kanciapy do prób, także dość zbliżone założenia muzyczne. Zblazowany wokal, leniwe partie gitar i - w przypadku FHD - wesołe akcenty trąbki. Debiutancki minialbum zespołu, nazwanego podobno na cześć pewnego Franka, który wybrał się w pełną przeciwności losu podróż z Polski do Chin, zawiera całkiem sporo fajnej, wakacyjnej muzyki.
Że będzie sympatycznie i bezpretensjonalnie, informuje już otwierający siedmioutworowy zestaw Playground. Donośne partie trąbki i nosowy, jakby znudzony wokal Phila Soanesa - od razu gęba się uśmiecha. Choć na albumie nie brakuje przebojów, do mnie najbardziej trafia Sky Blue. Nie wiem dlaczego, bo to wcale nie najbardziej chwytliwa melodia, to pewnie "wina" tego cudownego, melancholijno-depresyjnego klimatu zwrotek. Tak, to jest moje Clappy lata 2012 i na pewno będzie mi się kojarzyć z upałami przełomu czerwca i lipca, polnymi drogami i kurzem wdychanym wraz z zapachem pestycydów z pól.
The Maid z kolei urzeka mnie riffem gitary jako żywo wyciągniętym z klasycznych nagrań Maanamu i Porter Band, kontrowanym dziarskim dęciem w trąbkę przez Iana Jenkinsa). Let's Not Be A Strangers wzbudza sympatię już pierwszym zdaniem tekstu: Gdybym dostawał miedziaka za każdym razem, gdy coś spieprzyłem/ Kupiłbym sobie jacht/ Bóg wie, że mam już dość (tłumaczenie wolne). Swawolnie pląsające gitary i szalony refren - nie da się ukryć, to wpada w ucho. Jak i pozostałe kawałki: Hopalong Concubine, czy bardziej koledżowo brzmiące Preoccupied, w którym to, podobnie jak w najbardziej rozbudowanym Driverze (świetne chórki i trąbka z tłumikiem) gitarzyści mocniej uderzają w struny.
Idealna rzecz na wakacyjną beztroskę, nawet jeśli jest ona podszyta niepokojem o jutro. [m]
Strona zespołu: http://www.facebook.com/franksharddrive
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni
-
Lata 80. w polskiej muzyce popularnej są jak przybrzeżne wody najeżone rafami i niebezpiecznymi szczątkami rozbitych statków. Żeglowanie ...
-
Jaki jest przepis na dobrą piosenkę pop? Bardzo prosty. Wystarczy wziąć dwie szklanki fajności The B-52's, kostkę wrażliwości Belle &...
-
Mietall Waluś to specyficzna postać. Udało mu się kilka lat temu wstrzelić w rynek całkiem przebojową płytą zespołu Negatyw, wziął udział w ...
-
Gdyby cała płyta była taka jak piosenka numer jeden…
-
Za oknem słońce jeszcze świeci, po różnych pogodowych sensacjach niby jest nawet ciepło, ale każdy podskórnie czuje już nadchodzącą jesień....
-
Zespoły „rockowopodobne” lubią swoją muzykę podszywać pod „mocne, rockowe granie” przypominające ciężkością klątwę spalenia mieszkania bą...
-
Stardust Memories porzucają covery i debiutują z autorskim materiałem. To będzie bardzo dobra płyta!
-
Anita Lipnicka tłumaczy americanę na język polski.
O wiele gorsze niż Die Flote. Żeby nie powiedzieć, że nawet bez porównań słabe i bez wyrazu. Siódma woda po dobrych piosenkach.
OdpowiedzUsuń