Marcin Kupka wyrasta na polskiego odpowiednika Damiena Rice'a. Sadness Of Daydreaming to jeszcze nie poziom O, ale momenty są.
Leman Acoustic ma na koncie trzy EP-ki, więc ci państwo, którzy mieli okazję posłuchać ich wcześniej, na długogrającym debiucie poczują się całkiem swojsko. Marcin jest z gatunku tych wrażliwych songwriterów, którzy nic nie tracą ze swojej żarliwości mając do dyspozycji lepsze studio nagraniowe i większą liczbę instrumentów. Jedenaście kompozycji (+ 2 bonusy, które znalazły się wcześniej na składankach Sealesia) to w większości smutne i urokliwe ballady zaśpiewane czystą angielszczyzną. Leman jawi się w nich jako stylowy gentleman o szlachetnym sercu, który swoją wybrankę zasypałby płatkami róż, codziennie przynosił śniadanie do łóżka i wyznawał miłość na łące nad strumykiem. Niestety, kobiety czasami nadmiar miłości traktują opatrznie i takich rozkochanych adoratorów mówiąc kolokwialnie - olewają. Leman trafił chyba na taką osobę, gdyż miejscami w kompozycjach daje upust emocjom - szlachetnie się wkurza i elegancko przeklina. Więc taka jest cała płyta – pełna sercowych marzeń, ale jednocześnie podszyta smutkiem.
Cóż można powiedzieć o piosenkach Lemana? Wiolonczela robi swoje - jest tęsknie, jest onirycznie, romantycznie czy depresyjnie. A Marcin śpiewa swoje melodie. Niektóre są bardzo fajnie (Fate Comes Again, I Want You Here); podziw wywołują te, w których wyciąga dość wysokie rejestry (Untie Me). Choć takie płaczliwe rzeczy trzeba lubić albo być w rezonansowym stanie z opowieściami Kupki. W innym przypadku większa dawka lemanowej muzyki może drażnić i wywoływać mało empatyczne emocje: żeby ten facet w końcu przestał się zatracać w tej szlachetnej samotności i po męsku, brutalnie walnął pięścią w stół.
Ale na to trzeba poczekać do końcówki albumu. Znacznie bardziej interesującej. Don't Be Weak jeszcze jest zaśpiewane z „maślanymi oczami”, ale w tym kawałku jest jakaś siła, pewna przeciwstawna wcześniejszym kompozycjom moc. W Against The Odds jest lizanie ran i... delikatny mrok. Wreszcie! Od razu słucha się refrenu z większą uwagą. Nareszcie są wyrazistsze emocje i pasja śpiewania! Również trio wiolonczela-bas-perkusja nagle dostaje skrzydeł. A po chwili do mikrofonu Leman zaprasza fortepian i Karolinę Szymczak. Nie wiem kto to jest, ale... dziewczyna stworzyła kapitalną mroczną balladę, bliską dokonaniom Nicka Cave'a. Gwarantuję, że w deszczowe wieczory Comeback będziecie słuchać regularnie!
Kończący podstawową część albumu Cooldown przynosi świetną transformację Lemana. To minimalista rzecz z leniwą, aczkolwiek psychotyczną melodią. Takiego Marcina chcę widzieć i słyszeć - nie tylko ulicznego grajka, ale postać o wielu odmiennych twarzach. A to, że jego muzyce do twarzy w mniej łagodnych odsłonach przekonują wspomniane bonusy. Fate Comes Again zaśpiewane z Bartoszem Księżykiem nabierają neurotycznej wymowy (ach, jak rewelacyjnie brzmi ambientowa cisza w podkładzie!). Z kolei w Lonely Hearts, goszcząc Magdę Nowetę z Oh Ohio, Leman pręży muskuły. Słusznie, przy takiej kobiecie aż wstyd się mazać!
Sadness Of Daydreaming jest dość „płaczliwą” płytą. Nie dla każdego. Trzeba mieć w sobie dużo kruchej wrażliwości, by znaleźć w niej wspólne punkty odniesienia. Może być również potraktowana jako concept album fotografujący niszczycielskie działanie nieudanej, nieodwzajemnionej miłości. Marcin Kupka jest w tym przekonujący. Choć akurat moje ulubione momenty na albumie to te, w których pokazuje inne oblicze i takiego chciałbym częściej go słyszeć. [avatar]
Strona artysty: http://www.lemanacoustic.pl/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz