19 listopada 2010
Solitude State: No Fear (wyd. własne, 2010)
Pod tym pseudonimem ukrywa się poznaniak Patryk Grymuza. Czytelnikom WAFP nie jest to postać całkowicie nieznana, gdyż pisaliśmy o nim w Obserwatorze, gdy działał pod nazwą Nowa Aleksandria.
To kolejny chłopak nagrywający na komputerze w domu. Z tego powodu No Fear nie poraża jakością, dźwięki są płaskie, przyprószone szumem, a wokal przytłumiony. Jednak talent Patryka sprawia, że mimo technicznych mankamentów płytę wchłania się gładko, pozwalając się oczarować ciepłem promieniującym z głośników.
Jeszcze jako Nowa Aleksandria Grymuza dał się poznać jako zwolennik spokojnego, melodyjnego post-rocka. Jedyna kompozycja, w której śpiewał, tylko zaostrzała apetyt. Na No Fear Patryk częściej i śmielej sięga po mikrofon, choć wyraźnie słychać, że wielkiego głosu do śpiewania nie ma. Niezależnie od możliwości głosowych i sprzętowych, zepchnięcie wokalu na dalszy plan dodało muzyce kolorytu. A barw na płycie jest sporo, zważając na ograniczone instrumentarium. Marką Solitude State wydaje się być rozważne operowanie altpopowym klimatem. Nawet gdy z kompozycji wieje chłodem za sprawą surowszej gitary, to i tak wokół wciąż mamy jesień i żółte liście.
Jaśniejsze punkty albumu? Ciężko wybrać. A Witches Dance to piękny walczyk, Dead End może służyć za pokład jakiegoś amatorskiego filmiku przedstawiającego rozbawionego puszystego kociaka. Kraina Łagodności ma swoją Czwartą nad ranem, my mamy nie mniej piękne 4:30 A.M. Mnóstwo łagodnego spokoju wypełnia Too Much Is Never Enough. Jest miejsce zarówno na niepokój (Cocoon), jak i smutek (For Today). I oczywiście jest też kapitalne A Spring Walk i zadumana etiuda tytułowa.
No Fear to jesienna płyta. Kiepsko nagrana, ale z duszą. Tę słychać właściwie w każdym kawałku. Technicznie to rzecz nieporadna, kompozycyjnie poprawna, bez zaskoczeń, bez silenia się na oryginalność. A więc skąd ta potrzeba, by ją ponownie włączyć? [avatar]
A Witches Dance:
Strona artysty: http://www.myspace.com/solitudestate
Płytę można pobrać stąd.
Przeczytaj też Obserwator: Nowa Aleksandria
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni
-
Gdy ma się tak dobrego wokalistę, przechodzą nawet sztywne i konserwatywnie poprawne kompozycje.
-
Lata 80. w polskiej muzyce popularnej są jak przybrzeżne wody najeżone rafami i niebezpiecznymi szczątkami rozbitych statków. Żeglowanie ...
-
Według materiałów prasowych debiut Kumki Olik został przez krytyków i publiczność uznany za najważniejszy polski debiut roku 2009 . Cóż, w ...
-
Niektórzy artyści na pytanie, dla kogo tworzą swoją muzykę, odpowiadają: dla siebie, robimy to dla siebie. Czasem: dla siebie i naszych fanó...
-
Jakbyście nie wiedzieli, to informuję, że od paru lat blog WAFP wydaje wirtualne składanki z muzyką. My je składamy, wy ściągacie. Albo i ni...
-
Gliwicka Fabryka Drutu to miejsce bliskie mi geograficznie, a mimo to do tej pory nie miałem okazji do niej zajrzeć. Powodem był mało i...
-
Gdyby cała płyta była taka jak piosenka numer jeden…
-
...i z tej okazji nie będzie żadnego kazania, podziękowań, pozdrowień czy imponujących statystyk. Będą dwie niespodzianki. Z pierwszej...
-
Od paru tygodni w moim słowniku istnieje powiedzenie: "wyskoczył jak Jacaszek z konopi" w miejsce przysłowiowego Filipa. Dla mnie,...
-
Kiedy Searching for Calm wydawali swój debiutancki album, mówiono, że to zupełnie nowa jakość na krajowej scenie. Jednocześnie jednak pojaw...
Przesłuchałam. Wokal rzeczywiście słaby lub słabo zgrany. Natomiast muzyka trafiła mnie prosto sentymentalne serce. Czuć potencjał.
OdpowiedzUsuń