52UM: Superego (Offside Records, 2010)

Robert Brylewski przeżywa drugą młodość. W zeszłym roku wrócił w szeregi Armii, by nagrać interesujący album Freak, tegoroczne lato upływa pod znakiem odrodzonego Kryzysu. Druga płyta 52UM-u była dla mnie zaskoczeniem. Debiut był niszowym, wydanym własnoręcznie wydawnictwem budzącym zainteresowanie przede wszystkim w kręgach fanów legendarnego gitarzysty. Chyba nikt nie oczekiwał, że zapracowany Brylewski znajdzie czas na kolejną przygodę z Konradem Januszkiem - tekściarzem i kompozytorem materiału na Superego. A jednak się udało.

Fani wczesnego Izraela, Brygady Kryzys czy Falarka mogą być trochę zawiedzeni. Czasy, gdy Brylewski z lekkością wywijał swoje psychodelie, dawno minęły. Nawet bohaterowie potrafią być zmęczeni. Na Superego znajdziemy zaskakująco proste, nośne piosenki. 52UM jest wciąż szorstką, pełną kanciastych riffów kapelą, jednak w jej twórczość wkradło się sporo powietrza. To płyta rozliczenie. Wydana w momencie gdy muzycy mogą sobie pozwolić na brak pośpiechu i spojrzenie na dotychczasowe życie z dystansu. Stąd z dźwiękach oprócz buntu pojawia się także nostalgia i stany okołodepresyjne.

Ale to nie charakterystyczna gitara jest głównym punktem przyciągającym uwagę słuchacza. Pierwszy plan należy do wokalisty. Konrad Januszek śpiewa zmęczonym głosem, nawet w pogodniejszych utworach ciężko uwierzyć, że się uśmiecha. Do tego dochodzą specyficzne, poetyckie teksty, często naznaczone czarnym pesymizmem. Najbardziej wstrząsające jest schizofreniczne Ego: Wyjdź ze mnie/ Człowieku zły/ Wyjdź ze mnie/ Kto w pogoni za swoim szczęściem/ Nie liczy się z nikim? Stanów lękowych doświadczamy też w kapitalnym noisowym To My Son. Januszek w tekstach podejmuje cały wachlarz tematów ważnych dla starzejącego się człowieka. W Małym wojowniku między wersami wyczytuję obawę przed brutalizacją młodego pokolenia. Swoistym rozrachunkiem dotychczasowego życia są połamane rytmicznie Schody. Lekko makabryczny jest Przedsen do tekstu Tadeusza Gajcego. To opowieść o nadziei. Jednak warstwa muzyczna od początku zapowiada katastrofę. W takim towarzystwie zupełnie nie przekonują pogodne Struny ani nijakie balladowe Kwiaty. Zdecydowanie wyróżniają się Granice z ciekawie prowadzoną, lekką, pełną przestrzeni mini-solówką. Choć to piosenka o nieuchronności śmierci. Chwilę odpoczynku od ciężkich spraw dostajemy w Jasność dnia. Dobry przykład, że spełniona miłość jest najlepszą odtrutką na życiowe niepowodzenia.

Superego to płyta nagrana przez facetów z wieloletnim doświadczeniem – artystycznym i życiowym. Nie ma na niej ukłonów w kierunku młodego pokolenia, żadnych mrugnięć okiem i chęci przypodobania. Zdaję sobie sprawę, że ktoś może odebrać 52UM za starych dziadków, którzy z uporem maniaka grają dawne przebrzmiałe rocki. Z drugiej strony ta staroświeckość jest o wiele bardziej szczera niż silenie się na młodzieżowość przez nasze podtatusiałe gwiazdy. Autentyzmu na płycie nie brakuje. [avatar]



Strona zespołu: http://www.myspace.com/52um

Przeczytaj też 52UM:52UM