4 sierpnia 2017

Zwidy: Zwidy EP (wyd. własne, 2017)


Muzyka korpo-niewolników.

Wśród tagów, jakimi opisali swoją debiutancką EP-kę, pojawia się określenie „korpo-punk”, domyślam się więc, że ta trójka warszawiaków pracuje w jakiejś dużej firmie (firmach), a ujście swoich frustracji znajduje w graniu gitarowej muzyki. Choć te dźwięki słyszałem już wielokrotnie i to mam wrażenie, że częściej obcowałem z nimi jakieś dziesięć lat temu, to – uwaga! – te kilka piosenek brzmi naprawdę świeżo i frapująco. Duża w tym zasługa specyficznej maniery wokalnej Artura Koszałko, nieco rozlazłej, jakby niepewnej, przestraszonej, co daje całkiem intrygujący efekt. Ale zespół ma też pomysł na kompozycje, które obfitują w zwroty akcji i niezgorsze rozwinięcia. Do tego dołożyć należy teksty, które są o czymś i mamy debiut wart posłuchania.

Już otwierający EP-kę numer 4:35 zaskakuje złożonością i dłuższym, matematycznie rozegranym finałem. Sporo tu fajnych oldskulowych przesterów, ale całość ma chwytliwość indierockowych przebojów. Polip atakuje radykalnie przesterowanym basem i agresywnym riffem, który natychmiast wbija się w mózg. Ej, te korporuchy mają w sobie sporo furii, którą potrafią przetworzyć na analogowy jazgot. Zamiokulkas (to często spotykana w biurach, niezwykle żywotna roślina doniczkowa) – i znowu niebanalne zabawy z rytmem i brzmieniem gitary, do tego ten bas jako żywo kojarzący się z postcore’ową sceną Dischordu. Nakręcają się coraz bardziej! Częściej wychodzę z siebie niż ze strefy komfortu (cudowne wykorzystanie korpomowy, szacunek) porusza przejmującą melodią i tym niewyraźnie wydeklamowanym tekstem stłamszonego człowieka, który wszystkiego się boi i dusi w sobie całą frustrację. Kapitalne wejścia basu, zmiany tempa, ostra jazda w dalszej części utworu – dużo się tu dzieje. I ten przesmutny tekst na końcu: Chciałbym śpiewać, ale nie mam o czym, tak wiele mówiący o kondycji ludzi w obecnych czasach.

Gdy po raz pierwszy usłyszałem Zwidy, myślałem że to kolejny indierockowy zespół, który pojawi się i zniknie z mojej pamięci. Ale gdy poświęciłem mu więcej czasu, odkryłem w nim ogromny potencjał. Swoim depresyjnym podejściem do rzeczywistości i znakomitymi, złożonymi kompozycjami sprawiają, że chcę czekać na ich kolejne nagrania. Mam nadzieję, że nie długo. [m]



Strona zespołu: https://www.facebook.com/zwidy

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni