Cool Kids Of Death: Afterparty (Agora, 2008) [dwugłos]

TAK:
Dali radę. Znowu. Zresztą czy oni kiedykolwiek na którejś ze swoich płyt nie dali rady? O dziejowości ich debiutu już nawet nie chce mi się pisać - to fakt, a z faktami się nie dyskutuje. Dwójka mająca być antytezą Jedynki, w istocie nią byłą - sprzężenia, przestery i hate (z love zrezygnowali tym razem). 2006 była świetnie wyprodukowana i bardzo nośna - to wydawnictwo znów należy zapisać po stronie plusów.

Minęły dwa lata i dostajemy następny krążek. Alkohol zwietrzał, spoważniały żarty, w płucach brak powietrza, czas na Afterparty. Otóż to. Elektropunkowo im wyszło. Jest energia, są bezczelne gitarowe zagrywki, duużo elektroniki. Bas i perkusja wysunięte zostały na pierwszy plan, a w kilku utworach Ostrowski próbuje nawet śpiewać. I nie najgorzej mu to wychodzi, jak na kogoś kto zwykł skandować wykonywane przez siebie teksty. Nagle zapomnieć wszystko - pierwszy zwiastun albumu no.4 wzbudzał mieszane opinie. W mojej opinii jest to utwór udany, mający iście parkietowe przeznaczenie. Co nie zmienia faktu, że "trochę" odstaje od zawartości krążka i jest na nim jednym ze słabszych utworów. Już pierwszy utwór Mamo, mój komputer jest zepsuty pokazuje, że tym razem coolkidsi nie biorą jeńców. Przytłaczający to opener, choć chyba na razie ich najlepszy. Kolejny, tytułowy track, należący do moich faworytów, poza fragmentem zacytowanym powyżej serwuje jeszcze jedną interesującą radę Gdy nie można przestać, trzeba jeszcze więcej. Bal sobowtórów z tekstem Ostrowskiego to murowany kandydat na jeden z kolejnych singli. Biec biegnie w głośnikach niczym maratończyk. W Bezstronnym obserwatorze ten sam autor zdaje się zwracać do recenzentów słowami Mój niezależny ekspercie, nie patrz mi wciąż na ręce, wystaw łagodną notę, po analizie kroków. Ciągle jestem sam i Joy to odpowniedniki Megapixela z 2006, czyli próbki komputerowego języka popełnione przez Wandachowicza. Zbliżamy się do finału, a tutaj niczym diament lśni TV Panika z celną obserwacją W telewizji panika, slychać płacz dookoła (...) Spiker głosem grobowym, czytał ten komunikat, pojawiła się w rogu odpowiednia grafika, na Polsacie zachodzi małe czarne słoneczko, pukam w ekran, a jakbym pukał w trumienne wieczko, po którym następuje chóralnie wykrzyczane Teraz wszyscy zgodnym chórem, wypełniamy czarną dziurę i gorzka puenta Nagle wszystko zanika, sala robi się pusta, czarny asfalt żujemy by nie zastygł nam w ustach. Closerem albumu jest Ruin gruz z niemal-techno podkładem. Trochę dyskoteki na koniec nie zaszkodzi. Wszak jesteśmy na afterparty - wszystkie chwyty dozwolone i tak większości z popełnionych w stanie zamroczenia czynów nie będziemy pamiętać. W przeciwieństwie do najnowszego dzieła tego łódzkiego sekstetu.

Oby tylko koncerty promujące Afterparty były tak udane jak te promujące 2006. [camel]

NIE:
Mężczyźni bez amunicji – lepiej bym nie ujął indolencji twórczej, jaka dopadła duo Ostrowski i Wandachowicz. Ostrość spojrzenia na polską rzeczywistość wyraźnie się stępiła (czas założyć okulary?), teksty są wyrazem bezsilności wynikającej z konieczności utrzymywania pozy etatowych buntowników. Z kontestacji ostało się jedynie piskliwe szczekanie, którego nie da się już słuchać. O&W sami wbili sobie nóż w plecy, rezygnując całkowicie z tematyki obyczajowej i – przepraszam za wyrażenie – miłosnej (na debiucie połowa płyty była pod hasłem „Love”). Dwanaście felietonów opisujących - właściwie co? Jakiś telewizyjny, warszawski światek, interesujący jedynie dla małej garstki bywalców nocnych klubów, cierpiętniczo poświęcających swoje zdrowie w imię nie wiadomo czego. Kogo to obchodzi? Otóż mnie nie obchodzi wcale. Tekstowo CKOD oddalają się od rzeczywistości coraz bardziej, zamykają się w błędnym kręgu użalania nad sobą i psychicznej masturbacji.

Muzycznie zespół potwierdza swoją bezradność. Kopiuje wychodzące z mody dancepunkowe patenty, zapominając że słuchacze są już tym nurtem zmęczeni i kolejne takie produkcje kwitują tylko obojętnym wzruszeniem ramion. Zdecydowana elektroniczna rytmika daje chwilowego kopniaka, po którym nadchodzi znużenie i otępienie, jak po wódce z redbullem. Są tu momenty wpadające w ucho od razu, jednak całość jest zbyt do siebie podobna, zlewa się w drażniącą ścianę dźwięku. To co na debiucie było czymś świeżym – oldskulowe bity, domowa produkcja – na Afterparty brzmi po prostu prymitywnie. Zwłaszcza w porównaniu z płytą 2006, która przynosiła nadzieję, że zespół wreszcie muzycznie dojrzał i wie, w jakim kierunku zmierza. Parę ciekawych eksperymentów formalnych (Człowiek mucha, Niebieskie światło) sugerowało ambicję rozwoju. Niestety, Afterparty jest pod tym względem sporym krokiem wstecz. Prostackich kompozycji nie ratują nawet pierwsze udane próby śpiewu w wykonaniu Krzysztofa Ostrowskiego. Jest domowo, przaśnie i biednie.

Jedyne udane fragmenty to Leżeć, Bal sobowtórów, Biec. Da się jeszcze posłuchać Ruin gruz i singlowego Zapomnieć wszystko, chociaż te piosenki mają straszliwie krótki termin przydatności do spożycia – wystarczy kilka przesłuchań, by zupełnie obrzydły. Afterparty miała ugruntować pozycję zespołu na polskiej scenie, a moim zdaniem poddała w wątpliwość sens jego dalszego istnienia. [m]

Strona zespołu: www.ckod.com.pl/