Gentleman!: Antyturyści EP (wyd. własne, 2008)

Gentleman! zasłużył na spory kredyt zaufania EP-ką Anka Skakanka, dzięki której znalazł się wśród zespołów uznanych przez Don’t Panic za „nadzieję” w podsumowaniu roku 2007. Dokładnie jutro wydaje swoją... chciałbym napisać płytę długogrającą, ale niestety, jeszcze nie teraz. To wprawdzie tylko kolejna pięcioutworowa EP-ka, ale potwierdzająca, że warto było na nich stawiać, potwierdzająca też, że zespół ma coś swojego do powiedzenia.

Pierwsza dobra wiadomość jest taka, że chłopaki postawili na śpiewanie w języku ojczystym i to był bardzo dobry wybór. Na EP-ce jest co prawda jedna piosenka po angielsku, ale to właśnie te nagrania z polskim tekstem budzą prawdziwe emocje. Największe chyba Maj, w którym jest wiele złości, goryczy, ale też bólu i tęsknoty. Zaśpiewany przez Piotra Malacha tekst charakteryzuje konkret w doborze środków stylistycznych i instynkt do tworzenia wiarygodnego tła opowiadanej historii. Nasza kanapa w kurzu/ Zielone spodnie, żółty szal/ Dwudziesta trzecia siedem wracasz, czy moja ulubiona fraza: Opowiem ci kilka historii/ Które dobrze znasz/ Jak dziecko usta zasłonisz/ Gdy się będziesz śmiać – takie momenty sprawiają, że wiarygoność podmiotu lirycznego znacznie wzrasta. Choć jest i mały zgrzyt w tym tekście – bardzo nie lubię, kiedy ktoś mówi, że coś (płyta, film, zdjęcie) jest chujowe. Ale widać taka moda. Nieco inne są teksty napisane i zaśpiewane (nawiasem mówiąc wielkie brawa za to jak się wokalnie rozwija) przez głównego wokalistę Michała Tosia. Nieco bardziej abstrakcyjne, operujące jednak plastycznymi metaforami. Świetne momenty mają Samoloty (Ty jesteś takim bullterierem, co zawsze szuka wroga/ I gryzie po nogach przechodniów na schodach) i Soho, napisane na spółkę z Piotrem (Potem brama, mokre palce mam/ Jesteś tak ubrana, żebym łatwiej miał/ Obudź się, nie bój się/ Nie zrobimy nic/ Pomyśl sobie, że to jest/ Taki niemiecki film/ Obsceniczny film).

Druga (dobra) wiadomość jest taka, że Gentleman! muzycznie zdecydował się na „brzmienie amerykańskie”, rezygnując z prób czarowania banalnymi, łatwo wpadającymi w ucho „brytyjskimi” melodiami. Jest ciężej, interpolowsko, na szczęście nie mam przy tym uczucia zrzynania z nowojorczyków. Raczej szukania własnego stylu w pewnym zakresie brzmień i melodii zdefiniowanych przez zespoły inspirujące się twórczością Joy Division. Dlatego też kompozycje z Antyturystów – z jednym wyjątkiem – nie zaczepiają się od razu w głowie, ale prowokują do kolejnych odsłuchań. Przodują tu Maj i Samoloty, w których napięcie stopniowo narasta, by znaleźć ujście w jazgotliwym finale. To też utwory o największej sile wyrazu. Anturium For My Girl przypomina wczesne nagrania New York Crasnals, kiedy to dopiero szukali swojego stylu. Za to Soho, zwłaszcza w autorskim remiksie Piotra (ta wersja nazywa się Soho 1986), to prawdziwy przebój, od którego trudno się uwolnić. Uwypuklona warstwa rytmiczna z mocno „plastikową” perkusją potęguje poczucie wyobcowania i desperacji, a przewijający się przez całe nagranie motyw gitary prowadzącej to hook, za który tacy The Killers zapłaciliby grube pieniądze, aby mieć go na swojej pozbawionej jaj nowej płycie.

Trzecia dobra wiadomość jest taka, że możemy mieć pewność, że ten zespół poważnie traktuje swoją robotę. Są coraz lepsi i nie spoczywają na laurach. Teraz jest ten moment na debiut płytowy. Czy rok 2009 będzie należał do Gentlemana? [m]

Strona zespołu: http://www.myspace.com/gentlemanpl