Maki i Chłopaki: Tańcz (Thin Man Records, 2015)

Już niczego nie muszą udowadniać i nikogo utwierdzać w przekonaniu.

Gdy pisałem o Dniach Mrozów, spóźnionym debiucie Makiego i Chłopaków, odczuwałem znużenie bigbit revivalem, nadmiarem prostych piosenek z prostym rytmem. Narzekałem, że za późno, że inni zdążyli wykorzystać swoją szansę wcześniej. Minęły trzy lata i zespół z Mrozów znowu ma szansę na swoje pięć minut. Tym razem są znacznie bardziej na czasie.

Po pierwsze to całkiem nowy materiał, nie mamy więc nowych wersji starych utworów – tego przekleństwa każdego wyczekiwanego debiutu. Po drugie zespół zarzucił bigbit i bycie „polskim Weezerem”. Owszem, to wciąż gitarowa muzyka oparta na prostych, dziarskich riffach, ale znacznie subtelniej podana. Więcej tu popu i melodii, miłego grania pozbawionego spinki i chęci udowodnienia jacy to jesteśmy charakterystyczni i z Polski B. No i wreszcie po trzecie. Teksty nie operują już w tak dużym stopniu lokalnością, są bardziej ogólne i uniwersalne. Co z jednej strony ułatwia ich odbiór, z drugiej pozbawia Chłopaków geograficznej unikalności – tak wartej rozszyfrowania przez najbardziej zagorzałych fanów.

Jak się słucha Tańcz? Świetnie. To kawałek bezpretensjonalnego rokendrola. Jest tu miejsce na energetyczne numery, jak Poprawka, Nie jesteś taka, Odrzuceni, Tropicana, gdzie uderzenie perki jest konkretne, a gitary potrafią ujadać i „robić hałas”. I jest miejsce na słodziutkie piosenki pop, jak ozdobiony dzwoneczkami Mały cud, sentymentalny Bal z partiami wokalnymi Oli Bilińskiej, melancholijne Smutne dziewczyny, dansingowe Tańcz. Kompozycje są znacznie bardziej złożone niż na Dniach Mrozów, gitary Marcina Biernata i Marcina Kosiorkiewicza prezentują znacznie więcej odcieni; od klasycznego rockowego łojenia aż po postrockowe pejzaże. Pojawiają się delikatne klawisze Wojciecha Brożka, który miał też wkład w warstwę tekstową albumu.

Są tu piosenki, które chwytają za serce. Mały cud to rzeczywiście takie cudeńko na otwarcie, rozluźniające, demonstrujące siłę spokoju. Strasznie podobają mi się też Odrzuceni, piosenka o dwóch obliczach, zaśpiewana z niespotykaną u Biernata żarliwością, w drugiej części odlatująca w niemal artystowskie rejony. Piosenki, w których Biernata wspiera Ola Bilińska (Bal, Smutne dziewczyny, Tańcz) wchodzą na wyższy poziom wyrafinowania.

Teksty opowiadają historie loserów, pełne są gorzkich przemyśleń, powrotów do czasów młodości szkolnej z poziomu faceta w wieku średnim często topiącego smutki w kieliszku. Najlepiej streszcza je chyba ten fragment Dredów: Już nie tańczymy pogo do sufitu / Raczej szukamy wolnych stolików / I bardzo się staramy nie mieć nic do ukrycia / Przed kobietami naszego życia. Oto świadectwo przemiany.

Jak widzicie, ta recenzja utrzymana jest w zgoła innym tonie od tej z 2012 roku. A to dlatego, że Maki i Chłopaki zrobili płytę, na którą chyba nikt nie czekał. I to słychać. I dlatego jest taka zajebista. [m]

Strona zespołu: https://www.facebook.com/pages/Maki-i-Ch%C5%82opaki/320052904212?sk=timeline