Mikromusic + Paula & Karol + BiFF – Gliwice, Stara Fabryka Drutu, 26.10.2013

Gliwicka Fabryka Drutu to miejsce bliskie mi geograficznie, a mimo to do tej pory nie miałem okazji do niej zajrzeć. Powodem był mało interesujący repertuar odbywających się tam koncertów. Tym razem jednak w ramach Spotkań Alternatywnych (mam nadzieję, że impreza nabierze charakteru cyklicznego!) do Gliwic zawitali artyści, których z przyjemnością posłuchałbym na żywo.

Scena mieści się, zgodnie z nazwą, w starej fabrycznej hali. Surowe wnętrze ocieplają zwisające na ścianach i pod sufitem tkaniny, zaś pozostawione tu i ówdzie elementy wyposażenia nadają jej ciekawy, industrialny styl. Niestety, w kwestii nagłośnienia przed organizatorami jeszcze sporo nauki i pracy.

Wieczór rozpoczął przedstawiciel „lokalnej sceny” – zespół Tatapali, o którego istnieniu chciałbym jak najszybciej zapomnieć. Juwenaliowo-jajowy rock z elementami reggae, grany przez podstarzałych facetów z młodą wokalistką disco polo, to zdecydowanie nie jest coś, czego poszukuję na „Spotkaniach Alternatywnych”.

BiFF dwa tygodnie temu wydali nową płytę Attenzione Bambino i to główne w celu jej nabycia i posłuchania na żywo udałem się na ich występ. No i na szczęście grali nowe piosenki – cała reszta to stare zagrania, czyli pogaduszki cioteczki Ani Brachaczek z publicznością i czasem irytujące kabaretowe zagrywki pozostałych muzyków. Ogólnie było całkiem przyjemnie, zespół zagrał stare hity (Jesienne drzewa, Ślązak, Pies 2, Kokoszone, Moja dziewczyno, Monday), jak i większość nowego materiału, który wypadł całkiem udanie. Niepoważna, Terapeuta, Na pomoc, Chłopak, Alleluja, Jeżeli kochać to nie indywidualnie (z tekstem Jeremiego Przybory) – te kawałki usłyszycie na Attenzione Bambino, pewnie wspomnę też o nich w nieodległej recenzji. Na uwagę zwraca wyraźniejszy udział wokalny Hrabiego Fochmanna, który pojawia się w kilku piosenkach w roli głównego śpiewaka.

Okazało się, że Paula i Karol to rzeczywiście Paula i Karol – ich zespół towarzyszący do Gliwic nie przyjechał, ponieważ większa jego część jako Eric Shoves Them In His Pockets jest właśnie w trasie promującej debiutancką płytę Walk It Off. Nie było to jednak żadnym problemem ani dla artystów – przecież zaczynali jako duet, ani dla publiczności, która szybko złapała kontakt z tą bezpretensjonalną, radosną dwójką (przykładem wspólne śpiewanie Calling). Bo też styl bycia Pauli Bialskiej i Karola Strzemiecznego jest w stanie rozchmurzyć największego ponuraka. Oni się bez przerwy uśmiechają! Radość z życia wylewa się z nich strumieniami i sprawia, że piosenki – choć przecież niezbyt odkrywcze – pożera się jak pyszne lody.

Ze sceny popłynęły najstarsze utwory, jeszcze z debiutanckiej EP-ki: Mother’s Stew, Good Bye Warsaw i radosna wyliczanka 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, oraz oczywiście co fajniejsze numery z obu płyt długogrających: Love Someone, Calling, Blackbird czy July. Duet zagrał też świeżo napisaną - w pociągu do Gliwic! - piosenkę, zatytułowaną bodajże Somebody (poprawcie mnie, jeśli coś źle zapamiętałem). Był też zabawny cover Can I Kick It – podobno w Gliwicach rap i hip-hop mają się świetnie (nie potwierdzam ani nie zaprzeczam). Było wesoło!

Po 23-ej na scenie zainstalował się wrocławski Mikromusic. Od razu dało się poznać, że to oni są gwiazdą wieczoru – mimo spartańskich warunków dźwiękowcom udało się uzyskać bardzo selektywne brzmienie, a wirtuozeria samych muzyków i Natalii Grosiak (świetna dyspozycja wokalna!) budziły ogromny respekt. Mimo braku jednego z członków (trębacz Adam Lepka dotarł z Krakowa dopiero w drugiej części występu), zespół szybko wskoczył we właściwy rytm.

Bezbłędnie wypadły utwory z ostatniej, najbardziej przebojowej płyty Mikromusic: Za mało, Sopot, Śmierć pięknych saren, Zostań tak i – oczywiście – Takiego chłopaka (na bis zagrany w nieco innej wersji). Były też wspominki z poprzednich albumów (np. Oczko i Chmurka z Sovy), ale najlepiej zapamiętanym przeze mnie momentem koncertu było przejmujące, podniosłe wykonanie Świat oddala się ode mnie z Sennika. Ależ z tego zrobił się potężny postrockowy song!

Każdy z muzyków miał okazję się wykazać, najbardziej jednak rzucał się w uszy szalejący na klawiszach Robert Jarmuszek, a także – last but not least – fenomenalnie bębniący Łukasz Sobolak. Fajne było to, jak spóźniony Adam Lepka cichaczem zakradł się na scenę i zaczął grać na swoich dęciakach – utwory Mikromusic nagle nabrały zupełnie innego wymiaru.

Ponad półtoragodzinny koncert zakończył się późną nocą i zostawił widzów całkowicie usatysfakcjonowanych. Nachodzi mnie taka refleksja: gdyby wszystkie polskie zespoły, alternatywne i mainstreamowe, podchodziły do swojej pracy (tak, pracy) w tak profesjonalny i rzetelny sposób, mielibyśmy jedną z najmocniejszych scen w Europie.

I jeszcze coś do obejrzenia i posłuchania. Może i w Gliwicach nie było tak ładnie, jak na poniższym fragmencie koncertu wrocławskiego, który ukazał się na płycie Mikromusic w eterze, ale wykonawczo równie dobrze:

Tekst i zdjęcia [m]