16 października 2013
[Z boku] Tsar Bomba: Silent Queen (wyd. własne, 2013)
Witamy w Paryżu. Stąd pochodzi Tsar Bomba, zespół z polskim akcentem w postaci basisty. Wbrew jednak tytułowi debiutanckiej płyty, królowa do cichych nie należy…
Francuski zespół z polskim basistą, Wojtkiem Nowakiem, nie wymyśla prochu. Porusza się po wytartych niemal do znudzenia szlakach stylistycznych wypracowanych przez Kyuss, Karma To Burn czy Electric Wizard. Można by tu dopisać też całą masę współczesnych grup obracających się w szeroko pojętej stylistyce retro grania z lat 60 i przede wszystkim lat 70, zwłaszcza tak zwanego grania post-sabbathowego. Okładka faktycznie jednak może intrygować, a nawet skojarzyć się z niedawno wydaną, również debiutancką, płytą Weedpeckera z Warszawy. Choć francuska grupa wydała swoją w styczniu, a warszawiacy w sierpniu, niemniej podobieństwo jest. A jak przedstawia się granie?
Osiem utworów, w których nie brakuje ciemnych, ciężkich riffów i wolnych doomowych temp oraz porządnych melodii. Świetnie wypada otwierający płytę Jesus Fuckin’ Christ, będący połączeniem sabbathowego brzmienia ze stylistyką Kyuss, nawet zaryzykowałbym stwierdzenie, czerpiący inspirację z grunge’u (zwłaszcza wokal Cédrica Marcela). Następujący po nim gęsty Enter the Void zbliża się do granicy sludge metalu. I znów pozytywne odczucia. Kapitalny jest też Flooded, w którym dosłownie spływa się z powodzią - riff i niesamowite tempo nie pozwalają złapać oddechu i wychynąć ponad powierzchnię wody, zostajemy porwani z prądem. Silent Queen to niemal klasyczny przykład oldschoolowego doom metalu, wgniatającego w ziemię każdym pomrukiem gitary i dostojnym uderzeniem perkusji.
The Devil’s Been Busy dokonuje stylistycznej wolty: dawno nic w tak rock’n’rollowym guście nie przetaczało się z takim impetem przez moją głowę. Kolejne dwa utwory podejmują porzucony na chwilę wątek doomowy. Płytę wieńczy równie udany Black Flag - jakby wydobyty z ciemnej krypty z zapomnianym graniem z lat 70.
Nie jest to granie nowe, ale podane z taką energią i ciężarem, że przez te zaledwie (!) czterdzieści minut świat przestaje istnieć. Zdecydowanie płyta godna polecenia - miejmy nadzieję, że na niej się nie skończy. Nie pozostaje nic innego, jak zakrzyknąć z wokalistą: „Jesus Fuckin’ Christ” i włączyć album raz jeszcze. [lupus]
Strona zespołu: https://www.facebook.com/TsarBombaParis
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni
-
Lata 80. w polskiej muzyce popularnej są jak przybrzeżne wody najeżone rafami i niebezpiecznymi szczątkami rozbitych statków. Żeglowanie ...
-
Mietall Waluś to specyficzna postać. Udało mu się kilka lat temu wstrzelić w rynek całkiem przebojową płytą zespołu Negatyw, wziął udział w ...
-
Pensão Listopad to trio z Wrocławia. Choć nie do końca. Współzałożycielem formacji jest Portugalczyk Joao Teixeira de Sousa. Historia właści...
-
Tworzenie sztuki i głowa do interesów nie zawsze idą w parze, ale jeśli ktoś ma zdolności organizacyjne i siłę przekonywania może spróbować ...
-
Trzeci album The Spouds to dla mnie przełom. Wreszcie chce mi się ich słuchać non stop, bez przerzucania niektórych utworów, wreszcie zap...
-
Co by było, gdyby punk rock wymyślono na długo przed Sex Pistols. Na przykład w międzywojennej Polsce.
-
Stardust Memories porzucają covery i debiutują z autorskim materiałem. To będzie bardzo dobra płyta!
-
Monika Brodka porzuca miałkie piosenki dla kucharek i odważnie rzuca się w otchłań tak zwanego ambitnego popu. Pomagają jej w tym tuzy pols...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz