NAO: Deprywacja sensoryczna (NiemaSówka, 2011)

Miałem okazję uczestniczyć w koncercie NAO w Sopocie podczas ich występu obok Tides From Nebula. Nie zachwyciłem się. Niknący i niezrozumiały wokal, gitarowe granie bez jakiegoś większego sensu – takie odczucia towarzyszyły mi podczas pierwszego zetknięcia z ich twórczością. Kiedy coś zaczęło do mnie dochodzić – tekst okazał się bełkotem, a koncert jakoś szybko skończył. Z debiutancką płytą jest nieco inaczej…

PR zespół ma świetny – same dobre recenzje, wypowiedzi znanych i uznanych postaci ze środowiska muzycznego, w tym Zbigniewa Hołdysa i Tomasza Kasprzyka, ale… Zespół, który niemal od razu uderza na salony, wydaje płytę i ma ponoć tak wiele do zaoferowania, nie powinien zbierać tylu pozytywnych opinii. Pamiętam jak debiutowała Coma, która na swoją pozycję ciężko pracowała i była pierwszym od lat zespołem, który tak mocno wstrząsnął polską sceną muzyczną, pamiętam negatywne stwierdzenia dotyczące tej grupy, a dziś proszę – jeden z najważniejszych i najsłynniejszych polskich zespołów. Wspominam o Comie nie bez powodu – NAO ma wiele z nią wspólnego. Stylistycznie debiutancka płyta warszawiaków przypomina bowiem debiut Comy. Gitarowe, przebojowe granie z pogranicza rocka i popu z polskim, „ambitniejszym” tekstem o rozbuchanej, metaforycznej i mocno zagmatwanej budowie.

NAO uderza jednak w nieco inną stronę – to już nie tylko eksperyment z kondycją polskiej muzyki rozrywkowej, ale także muzyczny przekładaniec – gdzieś przemyka granie progresywne, gdzieś alternatywa, tu i ówdzie elementy elektroniki. Skojarzenia można mnożyć i wynajdywać co nie miara. Nie zawsze jednak jest to konieczne. NAO niewątpliwie ma własny pomysł na muzykę i styl. Bardzo przyjemnie nagrany materiał jest na przemian spokojny i szybki, raz płynący, a innym razem odpowiednio mocny i energetyczny. Muzycy mają bardzo dobry warsztat, a kompozycje zawarte na płycie to kawał świetnej, bardzo klimatycznej roboty.

Są dwie wady, które skutecznie powstrzymują mnie od zakochania się w muzyce NAO: teksty i wokal. Pretensjonalne tytuły (Wykres lęku z placu zabaw, Stacja tranzytowa między bytem a zapomnieniem) i niezrozumiałe metafory odrzucają. Wokal Edyty Glińskiej nie sprawdza się tak jak charyzmatyczny głos Roguckiego. Nadałby się do alternatywy, ale do takiego grania średnio. Nie pociąga i brakuje w nim czegoś świeżego, zadziornego. Dziewczyna usiłuje grać na emocjach, nieznośnie zaciąga i piszczy. Nie zaprzeczę, że głos ma ciekawy, ale wydał mi się nużący i zwyczajnie nudny. I właściwie, czemu akurat wybrali damski wokal do tego typu muzyki?

Mam problem z NAO i ich debiutancką płytą. Muzycznie jest bardzo dobrze i słucha się tego z nieskrywaną przyjemnością, mimo że nie ma w tym graniu absolutnie niczego nowego. Denerwuje maniera wokalna Glińskiej i słowa piosenek. Słuchając albumu zastanawiałem się czy zespół nie zyskałby na braku wokalistki. Gdyby był tylko instrumental jak w Tides From Nebula. I czy w ogóle jest nam potrzebna nowa Coma z Roguckim w spódnicy? Nie jestem pewien. Niewątpliwie jednak, jest to jeden z ciekawszych debiutów tego roku i sądzę, że NAO, zupełnie jak kilka lat temu Coma, może jeszcze całkiem nieźle namieszać. [lupus]

Strona zespołu: http://www.myspace.com/naotheband