Cool Kids Of Death: Plan ewakuacji (Sony Music, 2011)

Podobno rezygnują z nagrywania płyt pod szyldem Cool Kids Of Death. Dobrze, że żegnają się z fanami tak udanym albumem. Mają chłopaki jaja.

Różnie to bywało z tym CKOD i moim stosunkiem do ich muzyki. Te uczucia dobrze zobrazuje poniższy wykres.

Jak widać, najnowsza płyta Plan ewakuacji wygrzebała zespół z samego dna. Jak to się mogło stać?

Czy to spryt i czujne nasłuchiwanie nowych trendów, czy po prostu wyraz zmęczenia i rezygnacji doprowadziły do takiej muzycznej wolty, a może panowie wreszcie zrozumieli, że ich fani dorośli, więc i oni powinni zacząć grać dojrzalej? Choćby to miał być ich łabędzi śpiew. Instrumentalne Intro sygnalizuje zmiany. Beztroski bas, surfowa gitara, wyluzowany klawisz – oj, będzie inaczej. Wprawdzie następujący zaraz potem Chrystus ma jeszcze postpunkowe tempo, to jest to raczej zmyłka. Każda kolejna kompozycja oddala od słuchacza wspomnienie standardowej, wrzaskliwej i topornej muzycznie stylistyki CKOD. Ładne melodie, dużo przestrzeni, brzmienia akustyczne organicznie łączące się z elektroniką i zaskakująco melodyjny śpiew (wreszcie jest to coś, co przypomina śpiew) Krzysztofa Ostrowskiego. Cóż za miła niespodzianka!

I znany z radia Karaibski, i tytułowy Plan ewakuacji (zwłaszcza ten drugi) to zgrabne melodie pełnymi garściami czerpiące z modnych trendów w indie popie (muzyka afrykańska, Karaiby i inne egzotyki w rytmach). Wydaje się, że na płycie jest mniej gitary, ale to złudzenie – pewnie dlatego, że nie wali po uszach przesterami, a poupychano ją inteligentnie obok klawiszy i rozbudowanych partii wokalnych (jak choćby w Dalej pójdę sam). Czasem ta gitara zaakcentuje mocniej końcówkę piosenki, jak w Białej fladze czy Wiemy wszystko (powrót do charakterystycznego jazgotania z „jedynki”). Więcej nerwowej elektroniki, przedawkowanej na Afterparty, tu podanej ze smakiem i rozsądkiem, słychać w ostatnich utworach. Świetnie wypadają brudki i motyw przewodni klawisza w Nie mam nic (to zresztą najlepsza moim zdaniem kompozycja, a także jedna z lepszych piosenek tego roku – uff, napisałem to) czy bezduszny rytm zestawiony z zaczepnymi zagrywkami gitary w Złych rzeczach. W ogóle w warstwie muzycznej dzieje się tu dużo dobrego i odważnego. Surowa monotonia Na kredyt, niemal maszynowa repetycja Wyłącz to sąsiadują z tak urokliwymi melodiami, jak te w Wiemy wszystko (pianino, chórki) i Nie mam nic (shoegaze’owa gitara, klaskanie, flow). Co tu dużo gadać, to pierwsza płyta CKOD od lat, której słucha mi się z przyjemnością od początku do samego końca. Cieszy, że zespół zrozumiał, że z wiekiem się łagodnieje i sięga po spokojniejszą, bardziej „kompromisową” muzykę.

No i teksty. Jeśli po Afterparty rzygałem tabloidowymi frazesami, które pustosłowiem zapełniały każdą zwrotkę, tak w przypadku Planu ewakuacji mam sporo pozytywnych odczuć. W tekstach nie ma już agresji i silenia się na udowodnienie za wszelką cenę, że słowo „cool” znalazło się w nazwie zespołu nieprzypadkowo. Jest w nich sporo rezygnacji, czasem podszytej frustracją, czasem po prostu rezygnacji. Na zasadzie: machnę na to ręką, już mi wszystko jedno. Podoba mi się zwłaszcza osnute wokół tytułowej frazy Dalej pójdę sam. A taki Na kredyt wydaje się niezwykle akuratnym komentarzem do aktualnej sytuacji ekonomicznej Europy (Dopóki w ciele życie się tli/ Przelewać trzeba pieniądze zamiast krwi).

Dziękuję za dobre, złe zapominam. Trzymajcie się, chłopaki, i powodzenia w dorosłym życiu. [m]

Nie mam nic:



Strona zespołu: http://www.myspace.com/coolkidsofdeath