Kumka Olik: Podobno nie ma już Francji (Universal, 2010)

Według materiałów prasowych debiut Kumki Olik został przez krytyków i publiczność uznany za najważniejszy polski debiut roku 2009. Cóż, w czasach drapieżnego pi-aru nie ma miejsca na określenie „kontrowersyjny”. Rok później ekipa z Mogilna wraca z drugim albumem, by rozwiać wszelkie wątpliwości. Albumem lepszym - ale ja będę trochę kręcił nosem.

O Jedynce było głośno. Zainteresowanie albumem podgrzewały płomienne internetowe dyskusje. Niezależnie czy byliśmy w opozycji czy słuchaliśmy piosenek na kolanach - płyta co najmniej raz zagościła w naszym odtwarzaczu. W efekcie debiutanckie wydawnictwo trafiło pod strzechy. Nazwa zespołu utrwaliła się w muzycznej świadomości; ciężko znaleźć osobę, która na hasło Zaspane poniedziałki nie potrafiłaby podać właściwego odzewu.

A teraz chłopaki wracają z jedenastoma premierowymi kawałkami. Wpadli na całkiem fajny pomysł. Skoro znają ich gospodynie domowe to czemu pod owe strzechy nie przemycić grania, które jest modne wśród rówieśników w takiej Anglii? Yeasayer, Vampire Veekend, MGMT to nazwy wywołujące stany podgorączkowe. Ale tylko u wtajemniczonych. Mieszkańców dużych miast, bywalców lansiarskich imprez i aktywnych użytkowników muzycznych serwisów. Znakomita większość niezal-dzieciaków wciąż kocha miłością bezgraniczną Placebo i Myslovitz i nie czuje przymusu zapychania dysku twardego megabajtami świeżostek, byle być tylko na czasie. Przy okazji muzycy Kumki Olik dostali doskonałą okazję, by natrzeć uszu krytykom, którzy nie tak dawno posądzali zespół o nepotyzm, bezmyślne plagiatowanie i wbijanie gwoździ do trumny pod nazwą polski indie-rock.

Podobno nie ma już Francji jest płytą dojrzalszą niż debiut. Przemyślaną, rozsądną i wyważoną. Słychać osłuchanie chłopaków. Grają modnie, światowo, ale także umiejętnie wplatają typowo swojskie elementy jak echa big-beatu w tytułowym kawałku. Jeśli chodzi o linie melodyczne, również zanotowałem znaczny progres. Najlepszym przykładem jest Zabierz mnie, zabierz mnie stąd. O-o-o na tle pulsującego basu robi bardzo pozytywne wrażenie. Producent Marcin Bors Tomasz Bonarowski wyciągnął z muzyków to co najlepsze. Brak czadów, staranne tworzenie dalszych planów i umiejętne żonglowanie pomysłami sprawia, że płyta skłania po przyjemnej sjesty.

Ale! Całość pogrąża wokal Mateusza Holaka. Nie mogę opędzić się od wrażenia, że gość śpiewa na kacu. Taki zdarty, zachrypnięty głos dobrze pasował do prostoty i hałasu debiutu - w dość wysmakowanym indie na dwójce wyraźnie się nie sprawdza. Gdyby ktoś wpadł na pomysł nagrać remake debiutu Oddziału Zamkniętego, Mateusz byłby jak znalazł. Dobrze wypada właściwie tylko w dwóch kończących album kompozycjach. Odjeżdżamy oraz Jak w zoo mają w sobie sporo podskórnej łobuzerki, w których nie ma miejsce na falsety i można bez skutków ubocznych pofałszować.

Druga rzecz. Niedawno w wywiadzie przeczytałem: Udało nam się wreszcie ustalić, jak chcemy być postrzegani. Założeniem płyty było stwierdzenie „jesteśmy poważnym zespołem”, a wyszło „patrzcie, jakim poważnym zespołem jesteśmy”. Chodzi o to „patrzcie”. Kumka chciała chyba zbyt nachalnie udowodnić swoją wartość i pozbyć się łatki indie-kapelki nagrywającej dla majorsa. Słuchając płyty mam irracjonalne przeczucie, że sporo w niej napinki, chęci udowadniania czegoś i nastawienia na efekt.

Nowa płyta Kumka Olik nie zmieni statusu zespołu. Dalej będzie budzącą kontrowersje kapelą i znów kolejnym albumem będzie musiała przekonywać do siebie słuchaczy. Co nie zmienia faktu, że nagrali zestaw całkiem zgrabnych piosenek. [avatar]



Strona zespołu: http://www.myspace.com/kumkaolik

Przeczytaj też Kumka Olik: Jedynka