Maria Peszek: Jezus Maria Peszek (Mystic, 2012)

Hejterzy mają peszka: Peszkównie znowu się udało nagrać płytę, która nikogo nie pozostawi obojętnym. 

Maria Peszek ma problem z Polską i Polska ma problem z Marią Peszek. Polska nie rozumie, że można śpiewać piosenki o życiowych sprawach, używając codziennego języka i zdań prostych niezłożonych. Nie wielkimi metaforami, Miłoszem czy Mickiewiczem. I nie o dupie Maryni, bo słuchacze radia Zet i tak nie zwracają uwagi na tekst. Polska nie rozumie, że Maria Peszek woli śpiewać o swojej dupie. O swoich problemach. Wśród tych problemów jest zmęczenie Polską i ludźmi, którzy za wszelką cenę pragną jej udowodnić, że wiedzą lepiej od niej. Jak należy śpiewać, o czym śpiewać i jakimi słowami się wyrażać. 

Tematykę i odbiorcę płyty definiuje pierwsza piosenka Ludzie psy. Dla was drapie strupy myśli/ Dla was w supły wiąże słowa/ Dla was śpiewa pieśni z pleśni/ Śmieciowa królowa/ Kundle, odmieńcy, śmieci, wariaci/ Obywatele-degeneraci/ Ej, duszy podpalacze/ Róbmy dym. Czy po takim wstępie można mieć jakiekolwiek wątpliwości? To będą piosenki o rozdrapywaniu ran, to będzie samookaleczenie, to będzie wywiad rzeka z odratowaną samobójczynią. O gwałtownym załamaniu nerwowym (Nie ogarniam), o chwilach euforii po zażyciu antydepresantów (Wyścigówka), desperackim wołaniu o pomoc (Żwir), porzuceniu wiary (Pan nie jest moim pasterzem), o psychodelicznych wizjach (Pibloktoq), o chęci wymazania swojego istnienia poprzez negację macierzyństwa (Nie wiem czy chcę), wreszcie o pogodzeniu się z nieuchronną śmiercią (Zejście awaryjne). Po drodze jest też odrzucenie przestarzałego pojęcia patriotyzmu (Sorry Polsko) i ostentacyjne wypięcie tyłka na polityczne wojenki naszych kacyków (Szara flaga). Jest i epatująca nadmiarem empatii piosenka hołd dla Amy Winehouse – duchowej przewodniczki Marii (Amy).

Dziwne jest podejście niektórych komentatorów do tej płyty. Tyle słyszy się narzekań, że polski pop jest miałki i nijaki, pozbawiony osobowości, że nie porusza istotnej tematyki. Że nasze gwiazdki są zaprogramowane na śpiewanie o pierdołach, a życie w ich piosenkach przypomina serial telewizyjny. Lecz gdy pojawia się artystka o wielkiej charyzmie, śpiewająca ostre, niewygodne teksty, zaczyna się na nią nagonka. Polactwo w najczystszej postaci. Na szczęście jest też bardzo duża grupa słuchaczy, doceniających szczerość i po prostu dobry muzyczny produkt, o czym świadczy pierwsze miejsce płyty w rankingu OLIS-u.

No bo, abstrahując od dyskusji o tekstach, jest to produkt, w pozytywnym znaczeniu tego słowa, naprawdę fajny muzycznie. Brzmiący bardzo współcześnie, tak jak obecnie robi się pop. Sporo elektroniki zmieszanej z żywym instrumentarium, brudy, dysonanse, ładne melodie skontrastowane hałasem i wrzaskiem. Refreny wbijają się w głowę, jest co pośpiewać, czasem zatańczyć. Podoba mi się, jak z emocjonalnej niepewności w Ludziach psach wyłania się dyskotekowy motyw. Albo jak muzyka zwija się w pięść, by walić po głowie razem z wrzaskliwym wokalem w Wyścigówce. Lekkość refrenu pełnego obraźliwych epitetów w Amy. Podwojony wokal w Żwirze. Chirurgiczna precyzja tanecznego rytmu w Pan nie jest moim pasterzem. Zaskakująca niejednoznaczność brzmienia w Pibloktoq. Prosty poprockowy motyw w Padam. Skromna podniosłość fortepianu w Zejściu awaryjnym.

Jestem człowiekiem psem z mokrą sierścią. Jezus Maria Peszek mi się podoba i tyle. [m]

Ludzie psy:



Strona artystki: http://www.facebook.com/peszekmaria