Duch: Akustronika (Stowarzyszenie Rozstaje, 2012)

Ambitny projekt, który wzbudza mieszane odczucia.

TRZYMASZ W RĘCE PIERWSZĄ NA ŚWIECIE PŁYTĘ AKUSTRONICZNĄ!

Tym poważnym zdaniem, zapisanym wersalikami, rozpoczyna się tekst zamieszczony przez zespół we wkładce płyty. Brzmi groźnie? Czytajmy dalej:

„AKUSTRONIKA to zupełnie nowy (choć nie pozbawiony twórczych inspiracji dokonaniami minionych epok) gatunek muzyczny. U jego podłoża leży dążenie do rozszerzenia możliwości fakturalnych, brzmieniowych i formalnych akustycznego aparatu wykonawczego przy silnej inspiracji współczesną muzyką elektroniczną. Nadrzędnym wyróżnikiem gatunku: AKUSTRONIKA jest kreacja struktur rezonansu właściwych instrumentarium elektrycznemu oraz elektronicznemu wyłącznie za pomocą rezonatorów organicznych”.

Duch to zespół z Manifestem. Jego fragment przeczytaliście powyżej. Co więcej, Duch poważył się też na stworzenie concept albumu. Piosenki na nim zebrane mają w założeniu stanowić opowieść o życiu mieszkańców pewnego Miasta, wzorowaną na Spoon River Anthology E.L. Mastersa, który opisał życie w fikcyjnym miasteczku z perspektywy jego zmarłych mieszkańców.

Zacznijmy od początku. „Akustronika” to zgrabny termin, ale na pewno nie opisuje żadnego nowego gatunku muzycznego. Wyobraźnia muzyków Ducha trochę poniosła, bo tak naprawdę niczego odkrywczego nie wymyślili. Ubieranie pomysłu grania elektroniki w sposób akustyczny w tak nadęte słowa może być dla niektórych odpychające i od początku psuć relację na linii odbiorca – zespół. Moim zdaniem Duch powinien się skoncentrować na opowieści, na owym opisywanym w piosenkach Mieście. Tymczasem i tytuł albumu, i konkretne utwory zdają się ten aspekt pomijać. Owszem, wprowadzenie i zakończenie (Miasto Prolog, Miasto Epilog) wzorowo wywiązują się ze swojego zadania – jest tu zawiązanie akcji i jej rozwiązanie. Ale pozostałe piosenki są zbyt od siebie oderwane, nie czuje się między nimi powiązania – gdyby nie opis we wkładce, można by się w ogóle nie domyślić, że mamy do czynienia z jedną opowieścią. Aż prosi się, by zrobić to jak w przypadku Happy Hollow Cursive czy klasycznego albumu Queensryche Operation: Mindcrime, gdzie utwory się nawzajem łączą, a ich bohaterowie niczym w teatrze przechodzą z jednego miejsca sceny na drugie.

Pomijając jednak pewną pretensjonalność i niedoskonałość konceptu, Akustronika to płyta interesująca. Niepozbawiona mankamentów (do największych zaliczyłbym drażniące brzmienie werbla, psujące klimat wielu piosenek), ale potrafiąca wciągnąć. Już Prolog zdradza najlepszy pomysł zespołu: zastąpienie elektronicznych „riffów” hipnotycznymi partiami smyczków, które potrafią wejść w głowę niczym potężna dawka dopaminy. (rewelacyjny Mikromakrokosmos). W muzyce Ducha słychać fascynację trip hopem, zwłaszcza w wydaniu Portishead (Nasza Neny brzmi jak Portishead podczas pamiętnego występu w NYC). Jest tu też trochę innych odmian elektroniki „przetłumaczonych” na instrumenty akustyczne, jak drum’n’bass, jungle czy dubstep. Najfajniej Duch wypada, gdy gra rzeczy ciemne, ciężkie, jak Najmłosza (M.a.S.z.a.), Siostra optyka czy On (23 VII 2007). W tych utworach najciekawiej brzmi też śpiewająca nisko Regina Bogacz – gorzej, gdy wspina się po skali i zaczyna śpiewać jak wokalistka zespołu grającego tzw. rock/metal symfoniczny. Przez chwilę Duch romansuje też z reggae, disco i folklorem, a wszystko to w obrębie jednej kompozycji - Doktor Sewer - w dodatku z tekstem zapożyczonym z Jakżeż ja się uspokoję... Wyspiańskiego.

Akustronika ma świetne i słabsze momenty. Zespół nie zawsze zdaje się właściwie wykorzystywać swój potencjał, trochę brakuje też dopieszczenia brzmienia (ten nieszczęsny werbel radziłbym wytłumić albo najlepiej wyrzucić). Niemniej, odcedzając pretensjonalny bełkot „manifestu”, warto się w te piosenki wsłuchać. Parę razy możecie poczuć się zaskoczeni pomysłowością krakowian. [m]

 

Strona zespołu: http://www.facebook.com/DUCHpl