Soniamiki: SNMK (Moanin/ Qulturap, 2012)

Druga płyta Zosi Mikuckiej jest wreszcie dystrybuowana w Polsce i to świetnie, tylko że...

Cieszę się, że Soniamiki ma dobrą prasę i piszą o niej nawet mainstreamowe media. Pokazuje to jednak, jak ważne w naszym kraju jest posiadanie tej tekturki, do której przyklejono plastikowy krążek – i wysłanie jej do dziennikarzy. Bo tylko w takiej postaci zrecenzują. Plikami mp3 czy wav brzydzą się oni albowiem. Do czego zmierzam? Ano do tego, że recenzenci zachwycają się płytą panny Mikuckiej nie zdając sobie sprawy, że jest... gorsza od jej debiutu, 7 P.M., wydanego w 2009 r. przez berlińską miniwytwórnię Moanin. Gdyby kilka lat wcześniej chciało im się posłuchać empetrójek, wiedzieliby.

Z czym mam problem, do czego piję? 7 P.M. było uroczą lołfajową płytą nagraną w mieszkaniu przez nieśmiałą, „nieopierzoną” singer/songwriterkę. Piosenki miały w sobie ten niewinny urok, który sprawiał, że łatwo się wybaczało niedociągnięcia kompozycyjne i braki wokalne. SNMK jest lepiej wyprodukowana, wystylizowana i przez to potwornie nudna. No dobrze, może przesadziłem, nie jestem Clarksonem, nie potwornie. Jest nudna. Jednowymiarowa. W całości elektroniczna, smutno plastikowa. Gdzie się podziała gitara akustyczna, na której speszona swoją odwagą Mikucka przygrywała sobie na 7 P.M.? Gdzie różnorodność piosenek, rozpościerająca się od sypialnianej ballady po rozerotyzowane r’n’b? Na SNMK wszystko – z jednym wyjątkiem, o czym za chwilę – jest takie samo. Brzmienie, rytm, środki wyrazu, sposób śpiewania. To wszystko razy trzynaście. Za dużo, zbyt męczące.

Początkowo płyty słucha się nieźle. Lemoniada, O samolot, Kate – sympatyczne piosenki o specyficznej, oszczędnej budowie. Pioseneczki o tym, jak fajnie jest chodzić ze sobą, jak fajnie być razem, jak FAJNIE być zakochanym. Przeszkadza mi trochę infantylizm tekstów. Trzy lata temu były urocze, dziś raczej drażnią. Można by pomyśleć, że przez ten czas Soniamiki trochę się literacko rozwinie. A może to kolejna stylizacja, tym razem na wieczną nastolatkę?

I nagle – bum, trach, łubudu. Jesień na Hawajach. Totalnie inna rzecz. Katarynkowa melodia, dansingowy rytm, sentymentalny, ale zabawny tekst (Plażą wstrząsnął cichy grzmot/ To pękł serca mego kokos). Rzucam się do pudełka z płytą i czytam: all the instruments: Łukasz Lach, music: Łukasz Lach, lyrics: Łukasz Mikucki. Jak widać rodzina i chłopak ruszyli Zosi na ratunek – ze świetnym skutkiem! Z jednej strony FAJNIE, że taka piosenka znalazła się na płycie, z drugiej dość dramatyczny pokaz, że piosenki samej Zosi zwyczajnie nie dają rady. Może warto pomyśleć o zawiązaniu jakiejś spółki autorskiej? Żaden wstyd wspierać się doświadczeniem i talentem innych ludzi.

Wyszło na to, że tylko krytykuję i narzekam, i do tego gloryfikuję stare czasy w myśl snobistycznej zasady „była świetna, kiedy nikt jej jeszcze nie znał”. No cóż, SNMK jest dla mnie albumem rozczarowującym, ale przecież nie całkiem złym ani tym bardziej fatalnym. Kilka piosenek przyczepia się do głowy: Morze z refrenem a la Kylie Minogue, rytmiczne Night Is So Safe, Dance Alone z chwytliwą linią melodyczną i drażniącymi ucho efektami, przebojowe O samolot – trochę tego jest. Nie zniechęcam do słuchania, wręcz przeciwnie. Może to ja jestem w błędzie i tak to wszystko powinno brzmieć w roku 2012? [m]


Strona artystki: http://www.facebook.com/SONIAMIKImusic