Stop Mi!: Kod kreskowy miłości EP (wyd. własne, 2008)

Skacząc po stronach WWW natrafiłem na konkurs dotyczący definicji shoegazu, bez podawania nazw konkretnych wykonawców. Zwyciężyło coś takiego: "Shoegaze to granie gitarowe przy użyciu wielodźwięków generowanych z wszelkiego rodzaju "przetworów" dostępnych poprzez nogę gitarzysty. W ten sposób muzyk zmuszony jest do patrzenia na własne buty (shoes) i uzyskuje brzmienie np. typu: plim, plam szoooooouuuuuuuu". Nagrodą była debiutancka EP-ka młodej warszawskiej grupy Stop Mi! Nie brałem udziału w konkursie, lecz zachęcony pozytywną recenzją koncertu posłuchałem króciutkiego wydawnictwa (tylko 3 utwory) na myspace.

Grają przyjemnie chłopaki. Każdy z zaprezentowanych kawałków jest jakby z innej beczki, mimo że mieszczą się w konwencji shoegazu i dream-popu. Pierwszy krok w chmurach przywołuje nostalgię za latami 80. dzięki oldschoolowym syntetyzatorom. O tym, że mamy wiek XXI przypominają post-punkowe gitary nie pozbawione tanecznej werwy charakterystycznej dla dokonań Bloc Party. Powoli snujący się klimat to patent, na którym zbudowano Piosenkę dla dtarszych pań. Słuchając refrenu czuję ciary. Wokalista wyje wysokim głosem, po chwili dochodzi drugi głos ładnie go uzupełniając. Skąd w młodzieży bierze się tyle smutku i wyalienowania?

Najlepszy, najbardziej dopracowany jest utwór tytułowy. Kod kreskowy miłości to idealny koncertowy wymiatacz! Fuzja najmodniejszych dźwięków ostatnich lat: chłód Interpolu, ciętość gitar Bloc Party, skoczność Franz Ferdinand. Wszystko to sprawia, że kawałka chce się słuchać bez końca śpiewając pod nosem Nie dla mnie/ Świat na M/Sztuka przez duże Z. Paul Banks może być dumny, doczekawszy się takiej latorośli:)

Jestem na „tak”. W ich muzyce zbyt dużo się dzieje dobrego, by mówić o przypadkowości. Niech tylko wokalista pozbędzie się drażniącej, „meczącej” maniery. [avatar]

Strona zespołu: www.stopmi.pl
www.myspace.com/stopmi