SoundQ: Cargo Planes EP (wyd. własne, 2010)

O tej trzyutworowej EP-ce jest już dość głośno w blogosferze. Paradoksalnie, wydany dwa lata temu pełnowymiarowy debiut Semaphores, Dogs and Traces przeszedł bez echa (płytę przegapiliśmy i my). Cargo Planes nie stanowi wielkiego skoku jakościowego w stosunku do poprzedniego wydawnictwa, choć widać, że zespół w tym czasie z „dobrze rokującej kapeli” powoli pretenduje do miana poważnego rozgrywającego na polskiej scenie electropopowej.

Mimo metalowej historii wokalisty Kuby Kubicy twórczość SoundQ to wysublimowana, pełna gracji elektronika, żywa sekcja rytmiczna i etnograficzne ślady. W CV zespół może sobie wpisać sporą przebojowość i czarujący głos wokalisty śpiewającego nienaganną angielszczyzną. Dlatego trochę dziwię się, że grupa nie wypłynęła na szersze wody kawałkami typu Wave The Trains Good Bye. Podobne rzeczy robi choćby Loco Star, a zapotrzebowanie na świeży, inteligentny pop jest ogromne.

Rozpoczynające wydawnictwo tytułowe Cargo Planes pokazuje, że załoga ma w garści pokaźną ilość atutów. Na uwagę zwraca krystaliczna produkcja. Doskonale słychać elektroniczne trzmiele skaczące pomiędzy planami, ciepłe dźwięki fortepianu i połamane elementy perkusyjne. Wokal Kubicy zjednuje zwolenników w kilka sekund. I nagle po pierwszej minucie z kawałkiem dzieje się coś dziwnego. To najbardziej kontrowersyjny moment EP-ki. Odpowiedzialna za klawisze Ania Nizio włącza... dicho. Nie disco, ale właśnie dicho. Takie dobiegające zza przyciemnionych szyb samochodów marki BMW i atakujące soczewki w stroboskopowym spazmie piątkowych klubów. Mało tego - na tym pulsującym rytmie utwór ciągnie do końca. Debiut niósł w sobie zapowiedź flirtu z takim brzmieniem, ale nie w aż takim stężeniu! Dlatego mam ambiwalentne odczucia. Z jednej strony przerażenie, jak zespół czujący przynależność (jakby nie było) do alternatywy śmie parać się czymś takim, a z drugiej... w tym szaleństwie jest metoda. Ten beat jest całkiem przyzwoity! Melodia skłania do tupania nóżką i podkręcenia głośników. A końcowy ciąg przynosi refleksję, że właśnie byliśmy świadkiem całkiem udanego mezaliansu zdolnego porwać słuchaczy także poza krajem.

Elephants’ Graveyard również nie odpuszcza pod tym względem. Tym razem taneczno-dyskotekowe klawisze nie kłują w uszy. Są przyzwoicie powykręcane i doskonale komponują się z asynchronicznym bębnieniem Ziemo Rybarkiewicza. A to tylko wstęp do pozostałych smaczków. Mamy tu kapitalne chórki (to Ania Nizio?), ciekawą barwę gitar i zaginiony motyw z Króla Lwa. A Kuba śpiewa jakby robił to od kołyski. Z wyczuciem, doskonale wyważając akcenty. Uwielbiam przejście motywów: rozmarzone chórki-etnoafryka-laptopowa elektronika. Świadczy to, że muzycy mają w głowach wiele pomysłów i coraz więcej możliwości, by je urzeczywistnić. Ostatni w zestawie The Secret pozornie wydaje się najmniej przebojowy i pozostający w cieniu poprzedników. Fakt, nie ma w nim wybijających się melodii, ale skład emituje taki siarczysty electropop, jakiego nie powstydziłby się Oszibarack. Siłą SondQ jest tworzenie wielowarstwowych płaszczyzn, zapełnionych ulotnymi żyjątkami, które kompozycjom dodają głębi kolorytu i sprawiają, że chce się do nich wracać.

EP-ka jest zapowiedzią zaplanowanej na przyszły rok drugiej płyty zespołu. Trochę się boję tego disco. Na Cargo Planes jest fajnym urozmaiceniem, ale w większej dawce może okazać się zbyt ciężkostrawne dla mych wciąż gitarowych wnętrzności. Zresztą, co mi tam - jak znajdę pomiędzy utworami rzeczy tak piękne, jak moje ulubione Spectres, to kupią mnie całkowicie. [avatar]

Strona zespołu: http://www.myspace.com/soundq