Stop Mi!: Metamatyka (Agora, 2010)

Kod kreskowy miłości wyróżniliśmy w 2008 roku przyznając zespołowi Panikarza za najlepszą EP-kę. W pierwszym kwartale 2009 grupa potwierdziła klasę wydając kolejną czwórkę - Życie jest gdzie indziej. Debiutancki album ukazuje się jednak zbyt późno. Przez ten czas smutny gitarowy pop wyewoluował, wydając kilka bardzo dobrych płyt, ale też wypluł setki rzeczy miałkich, które zdążyły skutecznie zniechęcić potencjalnego fana.

Stop Mi! A.D. 2010 jest daleki od nieporadności z czasów pierwszych nagrań. Muzycy czują się pewnie, dobre studio pozwoliło im rozwinąć skrzydła, sprawniej łączą shoegazowy deseń i nowoczesną elektronikę. Wokalista Maciej Faryna wyćwiczył głos, przejścia od normalnego śpiewu do falsetu wychodzą mu naturalniej i nadają muzyce kontrastu. Z drugiej strony to dawne Stop Mi! - smutne, melodyjne, rozmarzone i klasycznie piosenkowe. Nowe kawałki (stanowiące niewiele ponad połowę albumu) potwierdzają talent do pisania zapamiętywalnych refrenów. Najlepsza jest chyba tytułowa Metamatyka. Utwór zaczyna się dość masywnie, zwrotka szarpie rwanym, niespokojnym riffem, a refren okazuje się... urzekającą, totalnie popową melodią, w którą odważono się wpleść słodkie smyczki i tonujące elektroniczne efekty. Metroland może sprawdzić się gdzieś na alternatywnych parkietach. Nerwowe tło potrafi rozbujać, ejtisowe klawisze nadają piosence retro-sznytu, który sprawdza się wszędzie.

Ale ja nie chcę pisać o premierowych kompozycjach. Chodzi mi o te stare, gdyż od nich zależy całkowity odbiór płyty przez osoby, które polubiły dwie wcześniejsze EP-ki. Największe rozczarowanie: Kod kreskowy miłości. To już trzecia [a może i czwarta – przyp.m.] wersja tego skądinąd bardzo dobrego utworu. I najgorsza. Utwór goni do przodu za szybko, muzycy śpieszą się bez uzasadnienia. Riffy nie przypominają już Banquet Bloc Party, a śpiew Faryny stracił swoistą nieśmiałość znaną z pierwowzoru. Ba, przypomina mi zaśpiew Tomasza Karolaka! I te klawisze jakieś takie mało kompatybilne. Dużo z klimatu straciła także Piosenka dla starszych pań (choć z czysto muzycznego punktu widzenia jest ciekawiej). Maciek czaruje falsetem, ale kawałek jest bezduszny; zabrakło tej porażającej choroby sierocej, która opanowała wersję z 2008 roku. Całe szczęście, że zmiany aranżacyjne dość łagodnie obeszły się z Misiem we krwi oraz Życie jest gdzie indziej. Ten drugi utwór ma nawet sporo ciepła - tego na albumie brakuje najbardziej. A jak brzmi ich magnum opus - Metamorfoza? Na szczęście tego kawałka nie da się ot tak spieprzyć. Część mówioną powierzono aktorowi Robertowi Czebotarowi. Całkiem dobry krok - jego beznamiętna recytacja dobrze współgra z dusznym klimatem kompozycji. Możemy zamknąć oczy i posłuchać naprawdę wybornych ścieżek gitarowych w tle i nieźle naoliwionego finału. Rzecz punktuje za akustyczny finał. Właśnie! Metamatyka wręcz łaknie miękkich, nylonowych strun!

Siłą zespołu zawsze były teksty. Mają one urzekającą właściwość. Są takie... staroświeckie. Choć mocno siedzą we współczesności, to sposób ich konstrukcji przywodzi na myśl czasy, gdy dzieciaki z rozdziawioną buzią oglądały w telewizji Reksia, a ich starsze rodzeństwo przeżywało kolejne odcinki Wojny domowej czy Podróży za jeden uśmiech. Dziś się już tak nie myśli, nie operuje takimi skojarzeniami. A zakochani na pewno nie widzą już pszczół...

Czego bym nie dał, by wkładając do odtwarzacza Metamatykę nie pamiętać pierwowzorów? Cholernie brakuje mi intymności i zagubienia wczesnych nagrań. Krystaliczna produkcja odarła płytę ze zwiewności i delikatności. Ale ja jestem już starszym panem i nikt nie pisze dla mnie piosenek. Młodzi spokojnie odnajdą siebie w Zakazanych emocjach czy Niedzielnym planie lekcji. [avatar]

PS. Informacja dla użytkowników Last.fm. Płyta nazywa się Metamatyka, nie Matematyka :)



Strona zespołu: http://www.myspace.com/stopmi

Przeczytaj też Stop Mi! Kod kreskowy miłości EP, Stop Mi! Życie jest gdzie indziej