[Felieton] Myspace może odejść. Wolę Bandcamp

Uruchomiony w 2003 r. Myspace przez wiele lat był najlepszym miejscem do odkrywania nowej muzyki. Tu samorodne talenty, niedoświadczone kapele bez profesjonalnych tracków i pretensjonalni śpiewacy mogli umieszczać swoje dźwiękowe i fotograficzne wizytówki. I czekać na zauważenie. A potem karierę: światową lub choćby lokalną, w wąskim gronie słuchaczy. Ileż to fantastycznych odkryć zawdzięczamy sprawdzaniu profili znajomych znajomych rozpracowanych wcześniej zespołów. Ile roboczych folderów z nieoficjalnymi EP-kami i demówkami spoczywa na naszych twardych dyskach dzięki Myspace'owi?

Niestety, czas jakiś temu Myspace zaczął się psuć. Czy też naprawiać, sam nie wiem. Najpierw zablokowali możliwość (powiedzmy, że nielegalnego) ściągania empetrójek z profili i zrobili to tak porządnie, że do dziś nikomu nie udało się tej blokady obejść. Potem pojawiły się nowe strony, które ładują się jeszcze wolniej od poprzednich. Nowy odtwarzacz, który potrafi robić naprawdę dziwne rzeczy, tylko nie odtwarzać muzykę. Zmiany przypieczętowało nowe, obrzydliwie geekowskie logo. W połączeniu z odpływem bieżącego ruchu informacyjnego na Facebooka, gdzie większość artystów ma już swoje konta, Myspace stał się nagle dramatycznie bezużyteczny. Pozostały tylko sieci znajomych, które jednak łatwo powielić i rozbudować na Facebooku. Również tablica z informacjami o koncertach i nowościach wydawniczych jest w serwisie Zuckenberga. Pytanie brzmi: na co mi Myspace?

Zwłaszcza gdy na scenie pojawia się Bandcamp, coraz chętniej wykorzystywany przez rodzimych artystów niezależnych. Bandcamp to taki Myspace w wersji light, skoncentrowany na prezentowaniu i – tu nowość, tu cała rewolucja – sprzedawaniu swojej twórczości. Bandcamp jest do bólu prosty – strona artysty sprowadza się do prezentacji materiału w postaci odtwarzacza muzycznego, linków do plików i zdjęcia okładki. Wszystko.

W tej prostocie tkwi siła. Otóż za pomocą Bandcampu można nie tylko odsłuchiwać piosenki, można je również łatwo udostępnić czytelnikom na swojej stronie (zerknijcie np. do recenzji płyty Pauli i Karola, jak to wygląda) – co jest idealnym rozwiązaniem dla takich szperaczy jak my tu na WAFP. Daje też artystom możliwość sprzedawania lub udostępniania za darmo muzyki. To artysta decyduje czy zażądać za płytę konkretną kwotę, czy zostawić ją do decyzji fana. A może po prostu dać mu ją za darmo? I to do tego w pełnym wachlarzu cyfrowych formatów – od wysokiej jakości mp3 (320 kb/s), AAC czy Ogg aż po bezstratne FLAC i ALAC. Nie wnikając w detale – ten mechanizm naprawdę działa. Najbardziej spektakularnym tego przykładem jest sukces Amandy Palmer (połowy duetu Dresden Dolls), która za pośrednictwem serwisu w ciągu jednego dnia sprzedała 4000 kopii swojej EP-ki zawierającej covery Radiohead w aranżacji na ukulele (!), zarabiając 15 tys. dolarów.

Na myśl przychodzi od razu Sellaband, który również pozwala artystom zarobić pieniądze dzięki fanom – z tym, że serwis pełni w tym przypadku niejako rolę opiekuna wydawniczego początkującego artysty. Bandcampowi nic do tego, co i dlaczego sprzedajesz. I co potem zrobisz z zarobionymi pieniędzmi.

Bandcamp marzy mi się taki, jaki miał być Myspace. Proste narzędzie do wyszukiwania i kupowania muzyki. Bez zbędnych społecznościowych dodatków. No, może przydałaby się galeria zdjęć i możliwość komentowania na stronie artysty. Ale takie funkcje pewnie się na Bandcampie pojawią. Marzy mi się, żeby Bandcamp stał się realnym sposobem promocji i zarabiania na swojej twórczości również dla polskich muzyków. [m]