Paula & Karol: Overshare (Lado ABC, 2010)

Na profilu Bandcamp, gdzie można posłuchać płyty, jest jedno zdjęcie. W tle kontrowersyjna budowla, nieciekawa aura, mglisto i pewnie dość zimno, a nasi bohaterowie stoją przyjacielsko przytuleni do siebie i bezczelnie się uśmiechają na przekór brzydocie za plecami. To właściwie cała prawda o Pauli i Karolu.

Ten duet nie ma szans na sukces w Polsce. Rozejrzyjmy się dookoła. Ktoś, kto jest wiecznie uśmiechnięty, pogodny, potrafiący się cieszyć z rzeczy błahych, życiowe potknięcia kwitujący żartem, zawsze służący dobrą radą i ciepłym słowem... jest podejrzany! Pewnie ma kupę forsy, pracę po znajomości i lekarzy w rodzinie skoro może pozwolić sobie na niefrasobliwą szczęśliwość. W Misiu Stanisława Bareji jest scena z wesołym Romkiem, w której facet z rozbrajającą szczerością wyznaje, jak mu to jest dobrze w życiu, za co w zamian dostaje ciętą ripostę, że wkrótce mu wszystko odłączą i przestanie wkurzać ludzi swoim szczęściem. Podobnie jest z Paulą i Karolem. To dwoje przesympatycznych ludzi, pełnych afirmacji życia, którzy swój optymizm starają się przekazać poprzez muzykę.

Overshare to na pierwszy rzut oka taka niby-muzyczka. Jakieś dzwoneczki, skrzypce, plastikowe klawisze i ogniskowe refreny. Ale jeśli na EP-ce Goodnight Warsaw zespół dał się poznać jako spece od nienachalnych, zwyczajnych piosenek lejących miód w serce, to pełnowymiarowy debiut jest już naznaczony urokliwą naturalnością, która wbrew tytułowi nie powoduje przesytu. Gdyby ktoś spytał jak mogłaby wyglądać muzyka płynąca prosto z serca, to można mu wręczyć egzemplarz Overshare.

Płyta aż kipi od nośnych melodii. Jeden z najjaśniejszych punktów płyty, Community (Things To Be), urzeka kapitalnym refrenem i typowo ogniskową zwrotką. House Into A Home powinien trafić do muzycznego Panteonu za najbardziej pomysłową zmianę klimatu, jaką dane mi było ostatnio słyszeć. Pierwsza część to kojąca ballada, zagrana z wyczuciem i wprowadzająca z błogi nastrój. Ale gdzieś tak na wysokości połowy kawałka dzieje się coś niesamowitego. Zespół rusza z kopyta i duet wyśpiewuje tak epicki zaśpiew, że fałszuję razem z nim tytuł piosenki. I nie szkodzi, że nie lubię country, które tu bezpardonowo wygląda zza każdego utworu. Przecież takie Ontario poraża swoją intensywnością! Tego songu nie powstydziłby się sam Will Oldham! Calling to klasyczny road-song, a w This Is Country słychać ślady gospel. Pozytywnym zaskoczeniem jest nowa wersja Goodnight Warsaw. Utwór nabrał dostojeństwa i ciekawej barwy. Ale żeby nie było za fajnie – Mother’s Stew jest zauważalnie gorszy. Oryginał jest nie do ruszenia i w tym przypadku sprawdza się reguła, że lepsze jest wrogiem dobrego. Kwękam także na mdłą elektronikę w Brush It Off, chociaż to krótkie uczucie - wokale rozczulają tak samo jak w dziewięciu wcześniejszych propozycjach.

Doprawdy nie wiem, co wpływa na dobre samopoczucie muzyków. Mieszkają w kraju, w którym nawet gdy jest lato, to gryzą komary. Wydają płytę, do której muszą dopłacić. Raczej nie trafią do telewizji śniadaniowych. Nie dla nich rozkładówki błyszczących magazynów, Bohdan Gadomski nie przeprowadzi z nimi wywiadu. I po co tu żyć? Chyba tylko po to, żeby mieć świadomość, że ktoś ileśtam kilometrów dalej odsłuchując Overshare jest tak samo autentycznie szczęśliwy. I nawet jeśli gdzie niegdzie przebijają się nuty goryczy i melancholii, to tylko dobry znak. Tak to już jest z ludźmi pozytywnie zakręconymi, że swoje gorsze chwile wolą przekuć w fascynującą formę niż popaść we frustrację. [avatar]

Przesłuchaj cały materiał:



Strona zespołu: http://www.myspace.com/paulaikarol