7 marca 2011
Muariolanza: Muafrika (Falami, 2011)
Muriolanza to zespół, którym kiedyś, nie oszukujmy się... pogardzałem. Nazwa kojarząca się z proszkiem do prania jakoś nie była mnie w stanie przekonać do ich muzyki. Wraz z kolejnymi płytami to się jednak zmieniało. I teraz mogę już powiedzieć otwarcie – płytą Muafrika Muariolanza ostatecznie mnie kupiła.
Jak sama nazwa wskazuje, Muafrika jest płytą z wpływami muzyki afrykańskiej. I rzeczywiście, słychać to na tym albumie, ale spoglądać na nią tylko z tej perspektywy to wielkie nadużycie i głębokie niedopatrzenie. Cały materiał dźwiękowy prezentuje ogromną różnorodność stylistyczną i instrumentacyjną. Bo można tu usłyszeć nie tylko perkusję, gitarę czy trąbkę, ale też didgeridoo, baglamę, wibrafon, kalimbę, a nawet... kieliszki. I co najważniejsze – to bogactwo nie przytłacza a wręcz „niesie” całą płytę.
Całość rozpoczyna się przyjemnym dla ucha Afromatem. Świetnie brzmi tu partia trąbki oraz wszelkie perkusyjne wspomagacze. W ucho zapada nie tylko synkopowana partia gitary, ale również powtarzany wielokrotnie tekst: Zgadzam się na wszystko, tak na razie mi wygodnie/ Tak długo jak wiadomo kto w tym domu nosi spodnie. A potem jest Lakulumulu. Nienachalny, bardzo pozytywny i taneczny wręcz kawałek, który już hula po radiowych rozgłośniach całej Polski. I nie ma co się dziwić – dobrze zaznaczony rytm, rozimprowizowana trąbka czy lekko rockowa gitara budują świetną atmosferę. Warto posłuchać transowych Halo, halo – jestem blisko i Przerwanego. Klang uderza z kolei mocno rockową gitarą, dobrze wypunktowaną perkusją i iście klubowym, syntetycznym beatem.
Jest jeszcze Regulator nagrany przy użyciu kamery pogłosowej, pozytywnie „chodzony” Wunderbar pobrzmiewający w tle rytmami reggae, a Nanigo zasadza się na kieliszkowym motywie instrumentalnym. Zaskakujący jest Martwy punkt, kawałek prawie-że-hiphopowy z melorecytowanym tekstem i skreczami, który gdzieś w połowie rozpływa się trąbką żywcem wyjętą z Chrisa Bottiego. Od stawki odstaje mocno pokręcony harmonicznie i melodycznie Mały Budda. Koniec jednak jest znów bardziej konsonansowy pod postacią Chodzę po ogniu.
„Afrykańskość” Muafriki zaznacza się przede wszystkim w silnie podkreślonym rytmie w niemal każdym utworze. I w sumie nie ma się co dziwić, wszak album wyprodukował Pierre, perkusista zespołu. Zestaw perkusyjny i wszelkiego rodzaju perkusjonalia, a nawet mocno zrytmizowane motywy na pozornie nierytmicznych instrumentach spajają całą płytę i jednocześnie dają jej nieco egzotycznego rysu.
Warto jeszcze podkreślić, że Muafrika jest bardzo optymistyczną płytą. Bije z niej radość wspólnego muzykowania, a każdy dźwięk wydaje się być idealnie na swoim miejscu. Przy okazji, nie brakuje tutaj potencjalnych hitów radiowych (Lakulumulu jest tego najlepszym przykładem). Wszystko to składa się na spójny obraz Muariolanzy, która staje się jednym z ciekawszych zespołów na rodzimym rynku. [jaszko]
Przeczytaj też Muariolanza: Wszystko będzie inaczej, Muariolanza: Po drugiej stronie Przemszy
Strona zespołu: www.muariolanza.pl
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni
-
Don't Panic We Are From Poland prezentuje / presents: 1. The Mothers Night Life In Big City [PL] Tytuł mówi wszystko. Kawałek na roz...
-
Lata 80. w polskiej muzyce popularnej są jak przybrzeżne wody najeżone rafami i niebezpiecznymi szczątkami rozbitych statków. Żeglowanie ...
-
Zapraszamy do głosowania na płytę roku 2008! Zasady drugiej edycji zostały zmienione, aby umożliwić aktywność wyborczą również leniuchom, kt...
-
Kiedy czytam niektóre komentarze dotyczace drugiej płyty Marii Peszek, mózg mi się lasuje, a resztki włosów na głowie stają dęba. Część nasz...
-
...i z tej okazji nie będzie żadnego kazania, podziękowań, pozdrowień czy imponujących statystyk. Będą dwie niespodzianki. Z pierwszej...
-
Gdy ma się tak dobrego wokalistę, przechodzą nawet sztywne i konserwatywnie poprawne kompozycje.
-
A mogło być tak dobrze. Plug&Play to właściwie jedyny polski zespół pasujący do kategorii dance-punk. Wiadomo o co chodzi: o ostre gitar...
-
Gliwicka Fabryka Drutu to miejsce bliskie mi geograficznie, a mimo to do tej pory nie miałem okazji do niej zajrzeć. Powodem był mało i...
-
Według materiałów prasowych debiut Kumki Olik został przez krytyków i publiczność uznany za najważniejszy polski debiut roku 2009 . Cóż, w ...
-
Gdyby cała płyta była taka jak piosenka numer jeden…
recenzja ok, a płyta jest odlot:)
OdpowiedzUsuńale skąd ta pogarda?
powiedz b po tym a
pozdro
Jeśli pragniesz żyć dłużej niż tysiąc lat szukaj tego co pożyteczne dla wszystkich i uciekaj od niszczycieli zdrowia.
OdpowiedzUsuńpraviduovo
OdpowiedzUsuń