[Felieton] Dlaczego Artur Rojek zaczyna mnie coraz bardziej wkurzać?

Zanim odpowiem na to pytanie, pragnę wyraźnie zaznaczyć, że szanuję Go zarówno jako artystę, jak i organizatora i dyrektora festiwalu Off. Moja irytacja dotyczy właśnie tego drugiego pola działalności pana Artura. Jesteśmy w trakcie ogłaszania line-upu tegorocznej edycji, która odbędzie się po raz pierwszy w Katowicach. Padło już wiele ciekawych nazw, zapowiada się wiele ekscytujących spotkań, ale jak to na WAFP, skupmy się przez chwilę na krajowej reprezentacji artystycznej.

Genialnym pomysłem było zaprezentowanie reaktywowanych (na chwilę krótszą bądź dłuższą, nie wiadomo) wielkich kapel z przełomu lat 90. i 00. Something Like Elvis, Happy Pills, Lenny Valentino – zestaw marzeń dla każdego, kto ma ich muzykę jeszcze na kasetach. Z drugiej jednak strony obserwuję niepokojący mnie proces zapraszania ponownie tych samych gwiazd. Jesteśmy dopiero w połowie line-upu (może trochę ponad połowę), a już wiadomo, że ponownie wystąpią: Lao Che (byli w 2008), Hey (byli w 2008), 19 Wiosen (byli w 2007), O.S.T.R (był w 2007). Nie neguję wartości artystycznej tych wykonawców, bo to byłoby głupotą, pytam tylko: po co zapraszać ich po raz kolejny w tak krótkim odstępie czasu? Artur Rojek ma oczywiście na to odpowiedź: ponieważ wydali niedawno świetne płyty i na koncertach zaprezentują świeży materiał. Cudownie, tak się jednak składa, że większość zespołów nagrywa płyty w cyklu dwuletnim – idąc tym tokiem rozumowania za kilka lat ustalą się dwie stałe listy polskich artystów. Lista A będzie grać w lata nieparzyste, lista B w lata parzyste. Zapomnijcie o powiewach świeżości na Offie. Zrobi się z tego drugi Jarocin.

To pewnie przesadzona wizja, ale mam prawo się niepokoić. Ewidentnie dyrektor festiwalu odpuścił sobie polskie poletko. Mam wrażenie, że krajowy line-up jest układany wg listy sprzedażowej Empiku (brakuje nam jeszcze Czesława, przecież też wydaje płytę w tym roku; więc może się pojawi?). To przykre, że po raz drugi przyjeżdżają zespoły ograne (w dodatku takie, które organizują duże trasy po Polsce i praktycznie każdy ma szansę je zobaczyć – ok, może 19 Wiosen nie jest takim zespołem, ale chodzi o zasadę), a tymczasem cała masa innych, dobrych kapel, nawet posiadających na koncie dobrze przyjęte płyty musi się przebijać na festiwal w durnowatych głosowaniach SMS. Nie pokuszę się teraz o podanie przykładów, kto mógłby zastąpić Heya czy Lao Che – lista wykonawców nie jest przecież zamknięta i kto wie czy ci artyści się na niej nie pojawią. Martwi mnie tylko to, że pan Artur woli wyszukiwać po całym świecie mikroskopijne kapele z jedną EP-ką na koncie (co nie znaczy, że złe, często są to fantastyczne odkrycia), a z polskiej sceny wybiera tylko oklepane, znane wszystkim zespoły. Fajnie, że pamięta o starych przyjaciołach...

Ciągle mam nadzieję, że koncertowe reaktywacje, o których wspomniałem na początku, nie będą jedynymi wydarzeniami ze znaczkiem PL, które podniosą mi temperaturę głowy. [m]