Nerwowe Wakacje: Polish Rock (Wytwórnia Krajowa, 2011)

To chyba jedna z najbardziej oczekiwanych polskich płyt ostatnich lat. I wiecie co? Lepiej kupcie od razu kilka egzemplarzy, bo pierwszy zedrze się po tygodniu katowania go w odtwarzaczu.

Jacek Szabrański i Michał Szturomski dają nam do ręki album, który pozornie jest świetną bronią, żeby ich pogrzebać. Bo to w gruncie takie „pioseneczki”, coś tam gra, teksty są w sumie banalne, wymyślnych harmonii próżno tu szukać... Ale jest jeden kłopot. Wielu z nas od dawna szukało właśnie takiej muzyki. Nawiązującej bezwstydnie do Skaldów, Lady Pank, Perfectu i całego, tytułowego Polish Rocka. Odwołującej się do wieczornych śpiewów przy ognisku, młodzieńczych naiwnych miłości i marzeń, podskórnej melancholii za czymś, czego brak, chociaż ciężko to zdefiniować.

Nie ma sensu bawić się w dokładne opisywanie każdego utworu. To jest zbiór jedenastu potencjalnych hitów – lekko spatynowanych, nostalgicznych, ale jednocześnie przebojowych. O niezwykłym klimacie tego albumu przesądza kilka czynników. Pierwszym z nich jest na pewno nie do końca precyzyjny, by nie rzec wręcz - przeciętny wokal Szabrańskiego. On jednak dodaje tej muzyce wiarygodności, sprawia wrażenie, że w gruncie rzeczy to są piosenki dla każdego i każdy może je zaśpiewać w dowolnym miejscu i czasie. Druga sprawa to teksty – niby banalne, opowiadające o młodości, miłościach, życiu... Napisane są jednak bardzo celnie i zgrabnie – również pod względem dbałości rytm. Posłuchajcie ich uważnie – każde słowo wydaje się być świetnie wpasowane w pobrzmiewającą w danej chwili muzykę. Ja osobiście uwielbiam sformułowanie kosmos jest pyłkiem na twojej sukience. Wreszcie trzecia rzecz – ci faceci mają niezwykły dar tworzenia przebojowych melodii i wpadających w ucho instrumentacji. Klaskanie, perkusyjne pomagajki, malutkie motywiki melodyczne, gitarowe crunche, przesunięcia rytmiczne, brzmienia rockowe, ale i akustyczne składają się na kilkadziesiąt minut muzyki, której chce się słuchać wciąż na nowo.

Dla mnie ta płyta jest tak naprawdę zbiorem obrazów. Dusznego miejskiego chaosu, który wbrew wszystkiemu jakiś rowerzysta pokonuje z uśmiechem na ustach. Łąką pod lasem, pachnącą trawą i radosną beztroską. Wieczornym ogniskiem na koloniach i obozach, kiedy brało się gitarę do ręki, żeby zagrać właśnie Jej. Tęsknotą za czasem, kiedy po lekcjach szło się zdzierać kolana na boisko, a wieczorem nieśmiało przytulało koleżanki na szkolnych dyskotekach. Może są to wizje naiwne i dziecinne. Ale każdemu czasem zbiera się na wspomnienia, a ta płyta jest do tego świetnym pretekstem.

Nerwowe Wakacje na pewno nie będą miały łatwo – podobnie zresztą jak ostatnio Janek Samołyk. Mam niestety wrażenie, że wielu rodzimych słuchaczy taką muzykę z definicji odrzuca – bo w swojej melodyjności, prostocie i beztrosce aspiruje do miana popu, a nie alternatywy. Jednak niech wszyscy malkontenci odpowiedzą sobie na jedno pytanie: czy wolą słyszeć w polskich stacjach radiowych pop wg Feela, Dody i innych gwiazdek „szołbiznesu” czy pop w wydaniu takich zespołów, jak Nerwowe Wakacje i Muzyka Końca Lata?

Szabrański i Szturomski stworzyli coś, co w przyszłości może zostać klasyką. Nasi rodzice mieli Czerwone Gitary, bigbit i Perfect, my mamy Nerwowe Wakacje. I warto tej płyty posłuchać, nawet jeśli jest to pozornie rzecz dość wstydliwa. [jaszko]

Gigi chce pójść tam gdzie ja:



Strona zespołu: http://www.nerwowewakacje.pl