Hellow Dog: Hellow Dog (wyd. własne, 2012)

Trzy lata temu pojawili się w Obserwatorze i już wtedy było wiadomo, że urodził się zespół co najmniej nieprzeciętny. Po długim czasie oczekiwania jest wreszcie debiutancki album. Jak im wyszedł? Booooomba!

Moc przebojowych melodii, dopieszczone do najdrobniejszego szczegółu brzmienie i fenomenalny głos wokalistki – to tak w skrócie. Ale przecież tego właśnie oczekiwaliśmy, znając umiejętności wokalne Iwony Skwarek i skłonność do perfekcji pozostałych członków zespołu (przypomnijcie sobie jak kapitalnie brzmiały ich nagrania koncertowe). Już od pierwszych taktów It Wasn’t My Fault, otwierającego zestaw dziesięciu piosenek, utrzymanego w średnim tempie parkietowego wymiatacza, wiadomo, że będzie świetnie. Specyficzny ciepły sound basu, wyrazista, dyskotekowa perkusja, cięte gitarowe zagrywki, czujnie wprowadzane elektroniczne wtręty i piękny soulowy głos Iwony. Wstajemy, tańczymy. I jeszcze trochę zostaniemy na nogach. Dim The Lights to jeden z tych numerów, którego nie powinno zabraknąć na żadnej sylwestrowej składance. Niesamowite wrażenie robi na mnie powściągliwość muzyków. Nie usłyszycie tu żadnego zbędnego dźwięku, poszczególne partie wchodzą do gry dokładnie w tych miejscach, gdzie powinny się znaleźć. Taneczny trans trwa ponad sześć minut. Potem czas na hellowdogowego klasyka. Kolin Loves Addicted Girls ciągle kopie nerwowym riffem gitary Piotra Wójcika i bezlitośnie precyzyjnie prowadzonym basem Dariana Kopaniarza. Do tego zabawne zagrywki Korga Iwony – tego się wciąż świetnie słucha!

Skoro jesteśmy przy rytmach swawolnych, wspomnijmy o szalonym Haburoso, w którym to Iwona śpiewa (tak na moje ucho)... po japońsku! Wspomnijmy o nieznośnie chwytliwym 149 Per Hour (arogancka rapowana wstawka, fajna elektronika Augustyna Maciejewicza i jak zwykle niezawodny tandem Darian Kopaniarz – Witek Skrzypczak w roli najlepszej w kraju sekcji rytmicznej grającej do tańca na żywca). I wspomnijmy o Follow Me, dla mnie najważniejszym fragmencie płyty. To, co oni tu wyprawiają, zasługuje na spiżową tablicę na chodniku sław polskiej alternatywy (jeśli kiedyś taki powstanie w którymś polskim mieście). Praca sekcji, dysonansowe wejścia klawiszy, cudowny wokal i wkręcający refren. To wszystko jest wymyślone i wykonane perfekcyjnie. Jeśli dodamy do nich flirtujący z dancepunkową tradycją mostek (kocham tę gitarę i buczący nisko bas, prawdziwy defcon), to otrzymamy utwór dziesiątkowy. Tak, dziesiątkowy!

No dobrze, ochłoń, chłopaku. Na płycie są też momenty spokojniejsze, po prostu do posłuchania. Stonowane Winter i grzeczne I Thought I’d Be Good dają odrobinę wytchnienia od tanecznych nadużyć ruchowych. Z kolei surowe, ciągnięte przez szorstki bas i ostry głos She Doesn’t Belive Sensens elektryzuje i wprawia w stan dziwnego rozedrgania. O nieobliczalności Hellow Dog świadczy też utwór zamykający płytę. Monika, The Girl In Strange Pullover (dołącza do klubu najfajniejszych tytułów, obok Surfin’ Małopolska) to nuta z zupełnie innego czasu. Dokładnie początku lat 60. A tak, zespołowi zachciało się zagrać lizakowego rokendrola i dobrze im to wyszło. Ciekawe, czy mamy się spodziewać kolejnych piosenek w bardziej gitarowej stylistyce?

Szkoda, że na album nie weszły dwa porządne kawałki znane z dema, którym debiutowali. Sell The Things bardzo by do tego zestawu pasował, a Jossi... to Jossi. Po prostu masz ciarki i nie dyskutujesz.

Celowo nie piszę nic o tekstach. A przecież są i to całkiem niezłe. Ale o tematykę piosenek spróbujemy zapytać Iwonę bezpośrednio (ani ona, ani reszta zespołu jeszcze o tym nie wiedzą, ale się dowiedzą, no).

Aha, i jakaś puenta by się jeszcze przydała. Kupcie sobie tę płytę. Bo jak nie kupicie, toście frajerzy. A frajer zawsze jest winien sobie sam, że tak na koniec zacytuję inny polski zespół. [m]



Strona zespołu: http://www.myspace.com/hellowdog