Bartek Wołyniec: Hypochondriac Queen EP (Nasiono, 2009)

Parę miesięcy temu napisałem parę ciepłych słów o artyście ukrywającym się pod pseudonimem Chasing The Sunshine. Dałem kredyt zaufania mimo dość hm... kontrowersyjnej barwy głosu. Przed paroma godzinami w odtwarzaczu wylądowała debiutancka EP-ka kolejnego młodego zdolnego człowieka, dysponującego głosem o rozpiętości czterech oktaw. I niestety, ulubione są te bliższe falsetowi.

Bartek Wołyniec ma osiemnaście lat. I całkiem bogate bio jak na ten wiek. Dwa nieudane podejścia do szkoły muzycznej, obdarcie z marzeń o karierze w chórze szkolnym i... bramkarza! Staż w wielu zespołach o szerokim przekroju stylistycznym uczynił z niego multiinstrumentalistę. Pierwszego lutego miało premierę czteroutworowe wydawnictwo (producent Karol Schwarz!), na którym Bartłomiej ukazuje swoje folkowe oblicze.

EP-ka zaczyna się najsłabszym i najkrótszym utworem w zestawie. Hiper Sallad (podobno kpiący z Hyperballad Björk) to urocza, ale niczym niewyróżniająca się pioseneczka z galopującą gitarą akustyczną. Z racji wokalu wrzuciłem rzecz do szufladki z napisem "freak-folk". Przy czym w następnych minutach ugryzłem się z język za sprawą Another One. Posępny wstęp spowodował skojarzenia z dokonaniami mrocznych bardów z Songs: Ohia czy Wovenhand. Stężenie tęsknoty za wolnością w tym kawałku poraża. Gdyby tylko nie ten falset...

Do umiłowania The Place wystarczy pierwsze dwadzieścia sekund. Kapitalna solówka! I głos Bartka, którego wreszcie mogę słuchać z przyjemnością. A to dlatego, że czasami usuwa się na dalsze tło, robi za chórki i kreuje niesamowite pejzaże. Gdy wraca na pierwszy plan oczami wyobraźni widzę meczącą krowę Milkę. Z The Place w niezauważony sposób łączy się Pulse. I mamy przyjemność obcować przez cztery i pół minuty niemal z doskonałością. To zaginiony utwór Sigur Rós z ich najlepszych czasów. Gdy słyszę jak Bartłomiej skowycze Scare, I'm scared, dostaję dreszczy. Nieziemski utwór, który powoduje, że muszę odszczekać wcześniejsze słowa dotyczące możliwości wokalnych artysty.

Zjawiskowa EP-ka. Bez dwóch zdań. Osobiście nie przypadła mi do gustu maniera wokalna artysty, ale to wyłącznie mój problem. Zapewne większość po pobraniu płytki ze strony wytwórni, słuchając w skupieniu, uzna głos za duży walor tego wydawnictwa... Arrrghhh! Idę zjeść trującego grzyba :( [avatar]

Strona artysty: Myspace