16 października 2010
Funny Waves: Music From The Song Factory EP (wyd. własne, 2010)
Dziś na świeczniku stawiamy zły zespół. Wokalista nie ma głosu, często fałszuje i kaleczy angielski, a perkusista wybija rytm niczym z taniego automatu. Ale chyba każdy z nas ma ulubiony kiepski band, który niedoskonałości potrafi zmienić w atut, nadając swojej muzyce oryginalny sznyt.
Funny Waves działa od niedawna, od stycznia 2010 roku. Skład nie zdążył jeszcze dobrze okrzepnąć i póki co zespół działa jako duet podpierając się tymczasowymi muzykami. Trzon grupy to dwa Rafały: śpiewający wokalista Rafał „Raff” Maszkowski oraz siedzący za bębnami Rafał Wortolec. Tak, skojarzenia od razu biegną do The White Stripes. To mylny trop, choć... wciąż pozostajemy w tych samych geograficznych rejonach. Chłopaki brzmią trochę jak garażowe Wilco, niskobudżetowy Lambchop, słychać ciągoty w kierunku freak-folku. Gdzieś między wierszami przemknie PJ Harvey, Nick Cave i Neil Young. Monotonne, surowe rockowe granie przeplata się z bluesem, a nawet country.
Dwie początkowe piosenki nie zwiastują nic dobrego. To czas na lekkie drwiny z topornego akcentu i plastikowej perkusji. Wokal w February kojarzy mi się z Razorlight i Johnnym Borrellem. Brakuje zespołowi zgrania, riffy takie jakieś przedszkolne, jedynie linia melodyczna refrenu ratuje utwór. Podobnie jest w Seventeen. To kawałek, jakich zapewne codziennie dziesiątki rodzi w się w piwnicach początkujących indie-zespołów. Ale na szczęście warto dotrzeć do numeru nr 3 – Behind The Lines. Już kilka początkowych taktów umiejętnie wytwarza nastrój smutku i melancholii. Tak może łkać tylko gitara mocno nasiąknięta bluesem. Ku mojemu zdziwieniu śpiew Rafała Maszkowskiego idealnie pasuje do kompozycji. Lekko bełkotliwy, jakby przepity, idealnie wtapia się w pełny papierosowego dymu klimat podłej knajpy. A wyśpiewany z pasją refren uciska duszę. Już wszystko wiadomo. Kocham tych gości!
Kolejne kawałki jeszcze bardziej dołują i niosą ze sobą uczucie bólu i osamotnienia. Czy to będzie leniwy, rozwleczony (za bardzo!) Eating Cake, czy przebojowy Down In The Dumps, to za każdym razem mózg wstrzymuje produkcje dopaminy powodując szklistość soczewek. Szorstkość i wszędobylski brud pałętający się w Country Song poraża intensywnością. Całe szczęście, że kończący całość The Penny Dropped jest „tylko” przejmujący i stężenie niewesołych myśli jest złagodzone przez dość patetyczną melodię.
Pamiętajcie, to zły zespół! Nie da się go słuchać. Przestać również! [avatar]
Strona zespołu: http://www.myspace.com/thefunnywaves
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni
-
Lata 80. w polskiej muzyce popularnej są jak przybrzeżne wody najeżone rafami i niebezpiecznymi szczątkami rozbitych statków. Żeglowanie ...
-
Mietall Waluś to specyficzna postać. Udało mu się kilka lat temu wstrzelić w rynek całkiem przebojową płytą zespołu Negatyw, wziął udział w ...
-
Pensão Listopad to trio z Wrocławia. Choć nie do końca. Współzałożycielem formacji jest Portugalczyk Joao Teixeira de Sousa. Historia właści...
-
Stardust Memories porzucają covery i debiutują z autorskim materiałem. To będzie bardzo dobra płyta!
-
Tworzenie sztuki i głowa do interesów nie zawsze idą w parze, ale jeśli ktoś ma zdolności organizacyjne i siłę przekonywania może spróbować ...
-
Trzeci album The Spouds to dla mnie przełom. Wreszcie chce mi się ich słuchać non stop, bez przerzucania niektórych utworów, wreszcie zap...
-
Trójmiasto i Warszawa spotykają się w Grodzisku Wielkopolskim.
-
Gdyby cała płyta była taka jak piosenka numer jeden…
witamy wszystkich,
OdpowiedzUsuńWłaśnie udało się nam zakończyć nasze oficjalne Demo w pełnym składzie tym razem. Zapraszamy na www.myspace.com/thefunnywaves