Coldair: Persephone (Gingerbread Records, 2010)

Ostatnimi czasy aż roi się od smutnych piosenek wykonywanych (głównie) przez smutnych chłopców. Przed nami kolejna porcja takiego grania.

Coldair to solowy projekt Tobiasza Bilińskiego, znanego z sopockiego duetu Kyst. Na pierwszym albumie zatytułowanym Persephone znajdziemy jedenaście utworów inspirowanych folkiem i muzyką akustyczną. Jest bardzo kameralnie, klimatycznie i... krótko, gdyż album trwa zaledwie pół godziny. Mimo to płyta się dłuży. Tobiasz dwoi i się troi, aby zatrzymać słuchacza przy swoim dziele. Niestety, wyszła z tego płyta mało przyjazna w odbiorze, minimalistyczna, zimna i przesadnie alternatywna.

Otwierający utwór All At Once jeszcze stara się zaintrygować, a my zaczynamy rozgryzać ukryte w nim magiczne sztuczki, takie jak zaskakujące trąbki w tle czy też niespodziewana zmiana tempa i nastroju w końcówce. Jednak z każdą następną piosenką robi się coraz bardziej ponuro i monotonnie. Utwory zaczynają upodabniać się do siebie, stwarzając wrażenie dojmującej nudy. Z tej ściany wybija się trochę Apple, w którym można poczuć choć trochę żywej (lub jakiejkolwiek) energii. Jednak to tylko dwie minuty... Ogólny schemat piosenek (choć nie wiem, czy to odpowiednie określenie, w większości są to ledwie szkice utworów, które urywają się zanim nabiorą konkretnego kształtu) to: ciche pomruki, wejście gitary, głośniejszy akcent, ponowne wyciszenie. Ileż można!

Oczywiście rozumiem, że folkowe, akustyczne klimaty rządzą się swoimi prawami. Jednak z tego, co pamiętam, to nuda nie jest w to wliczona. Na płycie Coldair nie znajdziemy wiele utworów, które zachęcałyby do ponownego sięgnięcia po to wydawnictwo. Monotonne dźwięki zlewają się w jedną całość, która umyka, nie zostawiając nic, przy czym moglibyśmy się zatrzymać na dłużej. Domyślam się, że Coldair o wiele lepiej wypada na koncertach i tam właśnie wolałabym ten projekt usłyszeć. Na płycie, niestety, nagrania te nie są w stanie samodzielnie się obronić. Jako że na jesienną chandrę nie mam ochoty, panu Tobiaszowi i jego dokonaniom na płycie Persephone na razie podziękuję. Jak widać, nazwa zespołu do czegoś zobowiązuje. [spacecowboy]

Moje trzy grosze: Aga dość surowo oceniła Persephone – doskonale rozumiem jej zniecierpliwienie, bo to płyta rzeczywiście... nudna. Ale musi być to jej wadą. Sam często lubię posłuchać takiej muzyki, która sobie po prostu płynie. Największym problemem albumu jest jednak szkicowość kompozycji. Wiele z nich sprawia wrażenie niedokończonych. Czy taki był zamysł artystyczny? Nie sądzę. Słuchając All At Once wierzę, że bardziej dopracowane, te piosenki zniewoliłyby każdego fana neofolkowych klimatów. Coldair ma pomysł na swoje intymne, wyciszone granie, ale przydałoby się więcej pracy poświęcić samej konstrukcji utworów. Mimo tych wad z przyjemnością powrócę do Apple, All At Once czy zamykającego zestaw You’re Not Yourself z napiętym wokalem Tobiasza i eterycznym, pojawiającym się znikąd chórkiem... [m]

All At Once:



Strona artysty: http://www.myspace.com/coldairmusic

Przeczytaj też Kyst: Cotton Touch