Bipolar Bears: Przestępstwa (Antena Krzyku, 2011)

Coraz tłoczniej robi się na polskiej scenie electropopowej. Wrocławianie z Bipolar Bears w ubiegłym roku pozamiatali singlowym It Itches pochodzącym z debiutu Interpolar Link. Teraz próbują ugruntować pozycję w całości polskojęzycznymi Przestępstwami. Decyzja ze wszystkich miar godna poklasku, ale czy śpiewanie w języku Sienkiewicza to wystarczający powód, by wystąpić przed szereg?

Przyznam się, że w przypadku takiego zespołu rezygnacja z angielskich tekstów należy do tych z gatunku szokujących. Ścieranie się wewnątrz grupy kilku rożnych osobowości z odległych muzycznych poletek (jazz, industrial, electro) zaowocowało intrygującym, ale często trudnym w odbiorze debiutem, wypełnionym ciętą elektroniką i gitarowym zgrzytem. Naturalnym targetem wydawała się być publiczność anglosaska, która na śniadanie połyka twórczość Aphex Twina i popija wywarem z Nine Inch Nails. A tu zaskoczenie. Zespół postanowił powalczyć o swoje na własnym terenie płytą przystępniejszą i zawierającą wyłącznie polskie teksty.

I po raz kolejny okazuje się, że jak się chce, to można śpiewać po polsku i to z sensem. Szymon Danis ma spore możliwości wokalne i zgrabnie je wykorzystuje. Już w openerze Papier, ość i regulacja wysokości ujawnia swoje atuty: wściekły charkot dobrze współgra z mocną, testeronową barwą. Facet sprawdza się zarówno w siłowych partiach, jak i tych stonowanych. Inna sprawa, że ma o czym śpiewać. Teksty są dość enigmatyczne, ale dalekie od błahości i typowych udziwnień. Oto przykład z Milczysz wreszcie: Wkładam swoje myśli w kontekst, który jest dla ciebie obcy/ Cieszyłby cię bystry podtekst, cieszyłby cię dowcip/ Wkładam twoje mięso w worek i wysyłam w nicość/ Piękny niebyt i doktorat z zastosowań słowa przyszłość. Trochę razi zbyt częsta forma drugiej osoby liczby pojedynczej stosowana w tekstach.

Muzyka idzie w parze z tekstami. Wrocławianie mają otwarte głowy i potrafią powyciągnąć z syntetyzatorów ciekawe rzeczy. Obecność nieźle pracującej żywej sekcji rytmicznej dodaje płycie odpowiedniego mięcha. Co prawda w podobnych klimatach obracała się wcześniej Agressiva 69 czy Maciej Werk ze swoim Hedone, ale tym formacjom bliżej było do biegunów zimna. A oscylujące bipolarne misie często przekraczają gorący równik. Szybstep czy Mów do mnie potrafią ruszyć ze stołka, jednak na Przestępstwach sporo jest melancholii. Najpiękniejszej w Stop. Najbardziej przejmującej w Tukutakuh (Między tobą a śmiercią wyrosły chwasty). Smaczków można wyłuskać wiele. Największą wadą płyty jest tylko brak wymiataczy na miarę It Itches. Pomysły są, możliwości również, tylko żaden z kawałków nie posiada cechy wywołującej odruch wciśnięcia repeat.

Wrocławskie Bipolar Bears nie przynoszą wstydu innym grupom mającym miśki w nazwie. Przestępstwa do porządna płyta; bardziej do słuchania niż dzielenia się. Ja tylko chciałbym, żeby na albumie nr 3 było więcej takich odjazdów jak w kończącym album Umrzeć z pomysłem. [avatar]



Strona zespołu: http://bipolarbears.eu