Kim Nowak: Kim Nowak (Universal, 2010)

Dostałem w ryj i chcę jeszcze.

Kto by przypuszczał, że honoru rokendrola będą bronić znudzeni hiphopowcy. Przyznam się szczerze, nigdy nie darzyłem sympatią twórczości Fisza czy Tworzywa Sztucznego. Wiecie, to bełkotliwe nawijanie bez ładu i składu. Jakoś mnie to nie bierze. Aż tu nagle! Jak grom z jasnego nieba – Kim Novak*! Zapewne fani braci Waglewskich zaskoczeni nie byli, ale jako się rzekło, na koncerty hiphopowe tych panów nie chodzę. W tym czasie Fisz i Emade ponownie nabrali ochoty do żywego gitarowego grania. Skumali się z Michałem Sobolewskim, który za swojego mistrza uznaje Jimiego Hendriksa. I w trzy dni nagrali płytę. Tylko Rock is back, uciekajcie popeliniarze!

Jeśli prawdą jest, że materiał został zarejestrowany w trzy dni, to szacun. Naprawdę brzmi to przemocarnie i co najważniejsze, wcale nie ubogo. Kompozycje są zapełnione dźwiękami na pierwszym i na drugim planie – mimo skromnego instrumentarium (gitara, bas, perkusja, okazjonalnie klawisze) dzieje się tu bardzo dużo. A teraz nadeszła pora na skojarzenia. Wymienię kilka dobrych, czasem starych zespołów, więc kto ma braki w edukacji, niech skrzętnie notuje. Chłopaki nie ukrywają inspiracji rockiem starej daty, przede wszystkim z lat 60., ale w ich piosenkach słychać właściwie wszystkie dekady gitarowego rzeźbienia. Szczur zaczyna się apokaliptycznym riffem zaczerpniętym z wczesnych nagrań Black Sabbath, by po chwili przeskoczyć do lat 90. i zapodać transowy czad Rage Against The Machine. Grom to wycieczka w lata 70. i ciężki, wyklaskiwany rytm, którego pozazdrościliby muzycy Wolfmother czy Black Rebel Motocycyle Club. AAA! - zaginione dwie minuty Nowej Rockowej Rewolucji początku XXI w., numer jak z repertuaru The Hives. W Dresie klasyczny brud Kinksów zderza się czołowo z melodyjnym hałasem The Strokes. Spacer to jakby coś z akustycznego repertuaru Jacka White’a i The Raconteurs. Biegnij atakuje rozwrzeszczanymi gitarami machobandów z południa Stanów. W Pistolecie słyszę coś z naszego Von Zeita, no i te cudne „becking vocals”**! A wyciszone fragmenty Urodzin mają w sobie coś z klimatu piosenek Ścianki. Cała galeria dobrych kapel nam się pojawiła, ale to dobrze, bo rock to muzyka ciągłości. Tu wszystko jest powiązane z tradycją, kolejne pokolenia muzyków czerpią z bogatego źródła klasyki, dorzucając czasem coś od siebie.

Kapitalne jest to, że mimo tych wszystkich surowizn i brudów wynikających z nagrania na setkę, materiał wypada nie tylko piekielnie energetycznie, ale i przebojowo. Te piosenki podrywają na równe nogi, dają w twarz, rzucają o ścianę. Panowie jednak nie tylko produkują hałas, potrafią też zwolnić i rozsiać nieco psychotyczny nastrój, jak w porażającym morderczym klimatem Nożu. I jeszcze coś: wreszcie podoba mi się wokal Fisza. Bo Bartek tu śpiewa, wrzeszczy, skanduje – i wychodzi mu to zajebiście. Do tego teksty – zwarte, zamknięte historie, napisane tak, że słucha się je bez uczucia zażenowania, towarzyszącego często obcowaniu z muzyką młodych kapel.

Obłęd w trampkach. Póki co jedna z najlepszych gitarowych płyt tego roku. Podekscytowany czekam na koncert na tegorocznym Offie. [m]

Dres:



Strona zespołu: http://www.myspace.com/kimnowak

* Kim Novak była gwiazdą kina amerykańskiego lat 50. i 60., uznawaną za główną rywalkę Marylin Monroe.
** To nie błąd. Chodzi o artystę Becka.