Wiosną, gdy duet pracował nad EP-ką, napisał na swoim facebooku: „Będąc w zaawansowanych pracach nad jej powstaniem, coraz mocniej zastanawiamy się nad tym, czy nie nazwać jej: AIFP GOES POP”. Zdecydowano jednak inaczej i poeci nie poszli jednak w pop. Szkoda.
Domyślam się, że powyższa rozkminka towarzyszyła Tomaszowi Samołykowi i Michałowi Wierzbickiemu, kiedy kompozycja Master Smokes Kools zaczynała nabierać ostatecznego wyglądu. A efekt zachwyca. Świetne syntezatorowe pasaże, mocno cięte riffy, nadające całości tanecznego kopa i ciekawe użycie wszystkich bębnów w zestawie perkusyjnym. I wokal Samołyka - androgeniczny i perwersyjny. Jeśli tak AIFP rozumie nowoczesny pop, to jestem kupiony.
Niestety, pozostałe trzy kawałki to już zachowawczy indie rock. O ile jeszcze Coke And Cane broni się ciekawą melodią (śpiewo-szept Tomasza niczym sinusoida faluje od brianomolkowych do dreampopowych klimatów), to już TV/TS brzmi jak próba przeciętnego zespołu w dobrze nagłośnionym garażu. Z Bring Me Dioxin And Please Close Your Eyes można by wyciągnąć dużo więcej, gdyby duet przypomniał sobie, że po coś w końcu te klawisze kupił.
Krótki wpis, ale właściwie na tym wydawnictwie wart uwagi jest tylko utwór numer jeden. Debiut Days Mostly Are The Same był intrygujący, niósł pierwiastek świeżości, podobnie jak Master Smokes Kool. Pozostałe nowe rzeczy to przeciętne piosenki jakiegoś przeciętnego zespołu. Szkoda, żeby dotychczasowy dorobek przekreślić trzema bezbarwnymi rockerami. Potraktujmy to jako odskocznię przy pracy nad bardziej złożonymi utworami. [avatar]
Strona zespołu: https://www.facebook.com/admirationisforpoets
PS. Pozwolę sobie na małą prywatę: panie Tomku, pragnę tylko zakomunikować, że co najmniej jedna osoba pamięta, iż zespół Girls Overcome By Satan zadeklarował „pośmiertne” wydanie niepublikowanych dotąd kawałków. I ta jedna osoba czeka cierpliwie. Choć z każdym miesiącem cierpliwość maleje:)
Też mnie troszkę zawiodła ta epka.
OdpowiedzUsuń