21 listopada 2013
L.Stadt: You Gotta Move (Mystic, 2013)
L.Stadt odleciał do Teksasu.
Nie dziwi mnie decyzja Łukasza Lacha i spółki o nagraniu nowych wersji utworów zapomnianych albo w ogóle u nas nieznanych amerykańskich pieśniarzy i wokalistów pop. Zatopienie się w nowej kulturze, kulturze, która dała światu bluesa, rock’n’rolla i country, musiało odcisnąć swoje piętno na tak chłonnych i pojętnych muzykach. Wizyty w Teksasie zaowocowały decyzją o nagraniu nietypowego tribute albumu. Na krótkiej, za krótkiej, płycie zespół proponuje swoje interpretacje piosenek takich artystów, jak Roy Orbison, Jim Sullivan czy uhonorowany aż dwiema kompozycjami Townes Van Zandt.
Z nagrywaniem coverów wiążą się zwykle dwa scenariusze: albo tworzymy w miarę wierną wersję, tak aby słuchacz od razu rozpoznał, z jaką piosenką ma do czynienia, albo staramy się zamienić utwór nie do poznania, nadać jej jak najwięcej unikalnych cech, co przypomina nieco sztukę remiksu. Na You Gotta Move łódzki zespół stosuje konsekwentnie pierwszą metodę. Rzecz w tym, że stosuje ją na utworach znanych zapewne tylko niewielkiej garstce miłośników płyt winylowych z lat 60. i 70. (mam na myśli oczywiście polskiego odbiorcę). Daje to efekt czegoś zupełnie świeżego, odkrywania zagadkowej przeszłości.
Mamy tu kapitalne, monumentalnie brzmiące Waitin’ Around To Die Van Zandta, a tuż obok przejmującą balladę Kathleen tego samego piosenkarza. Mamy typową dla lat 70. filmowo brzmiącą piosenkę w duecie (w nowej wersji Łukasza Lacha wspiera Ania Dąbrowska), z której L.Stadt wyciągnął całą możliwą zamszowość, mamy przebojowe U.F.O. Sullivana, które łączy w sobie brzmienie modnej fascynacji retro i psychodelią, przepiękne, wypadające bardzo blurowsko Take Care Aleksa Chiltona (chyba najmłodszego ze skowerowanych artystów), za które wybaczyłem łodzianom ten skok w bok i brak autorskiego materiału po trzech latach od ostatniej płyty EL.P. Nie darzę wielką atencją I'll Say It's My Fault, bo nie przepadam za Orbisonowskim zadęciem w muzyce pop (te dzwony!), ale już Come Away Melinda jest miłym uzupełnieniem Take Care.
To bardzo udana płyta, ale mam nadzieję, że po okresie fascynacji dalekim Zachodem, panowie wrócą, nie tylko fizycznie, ale i duchowo na polski beton i wkrótce przypomną o sobie w pełni autorskim albumem. Bo przecież pisać piosenki potrafią jak mało kto w Polsce. [m]
Strona zespołu: http://www.lstadt.com
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni
-
Lata 80. w polskiej muzyce popularnej są jak przybrzeżne wody najeżone rafami i niebezpiecznymi szczątkami rozbitych statków. Żeglowanie ...
-
Czasem trafiasz na muzykę, która bez ostrzeżenia wali cię prosto w splot słoneczny. I widzisz Wielki Wóz, i Mały Wóz, i inne gwiazdozbiory....
-
Tak jest, właśnie u nas, właśnie dziś. Singiel Bartka Wołyńca, który zaskoczył, wielu zauroczył, paru zirytował, ale na pewno nikogo nie poz...
-
Gdyby cała płyta była taka jak piosenka numer jeden…
-
Ten zespół obserwuję już od pewnego czasu, od dość dawna przymierzając się do napisania o nim kilku zdań. Niedawno pojawiły się na majspejsi...
-
Pierwsza płyta długogrająca Root z pewnością nie jest przełomowa ani rewolucyjna, ale też nie tego oczekiwałem po tym zespole. Oczekiwałem o...
-
Nie wiem czy fani Pustek zauważyli jakikolwiek kryzys w działalności swojego ulubionego zespołu, ale skoro jego członkowie uznali, że zaczyn...
-
TAK: Dali radę. Znowu. Zresztą czy oni kiedykolwiek na którejś ze swoich płyt nie dali rady? O dziejowości ich debiutu już nawet nie chce mi...
-
Ciężkie jest życie żywej legendy, ale jeszcze ciężej jest taką legendę oceniać. Za legendą stoi przeszłość, a przecież teraz jest teraz i ni...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz