Obserwator: Don’t Be A Poor Person

Ten zespół obserwuję już od pewnego czasu, od dość dawna przymierzając się do napisania o nim kilku zdań. Niedawno pojawiły się na majspejsie grupy nowe nagrania, jest więc pretekst, aby wreszcie przedstawić czytelnikom bloga tę bardzo ciekawą i obiecującą formację. Proszę państwa: Don’t Be A Poor Person. Zespół pochodzi ze Śląska (prawdopodobnie z Katowic), z tym większą przyjemnością informuję, że jest naprawdę wart waszej uwagi.

Oni sami nazywają swoją muzykę postrockiem – może i jest to określenie słuszne, choć kilka innych chodzi mi też po głowie. Ta muzyka to fascynujące połączenie długich, hipnotycznych partii sekcji rytmicznej, chropawej gitary, elektronicznych brudów, połamanych sampli – i niskiego głosu Zbigniewa Flakusa. Ten wokal to rejony mrocznej muzyki, myślę tu o Morrisonie czy wokaliście norweskiej Madrugady, a jednak pod względem kompozycji i brzmieniowych eksperymentów pierwsze skojarzenie, jakie przychodzi mi do głowy – to Radiohead. Najsilniejsze wrażenie duchowej bliskości z RH mam słuchając mocno wkręcającego utworu Wooden Computer. Ten bit, transowy, zapętlony bas, analogowe klawisze, wreszcie spazmatyczny wokal, powtarzający niezrozumiałą mantrę. Ten niepokojący, duszny klimat znajdujemy też w Able Cable, w którym zabawy elektroniką (w tym ciekawym urządzeniem firmy Korg o nazwie Kaossilator) i nerwowe zagrywki gitary potęgują atmosferę osaczenia i fascynacji zarazem. Jeszcze więcej eksperymentów z formą i brzmieniem znajduje się w całkowicie instrumentalnej Song 1. Niemniej intrygujące są piosenki, w których wokal często bywa przetwarzany i preparowany (przyśpieszanie, zwalnianie, cofanie, nagłe cięcia itp.). 1996 to chyba najlepszy numer w repertuarze Don’t Be A Poor Person. Ciemny, zawiesisty, sunący na tłustym motywie basu, okraszony brudnymi partiami gitary, które nieuchronnie zmierzają ku brutalnej kakofonii. Pięknie rozwija się wyciszony Slow Instrument (ten bas i wokal!). W Waste 2 Times połamane struktury wprowadzają sporo zamieszania, a dzieje się tyle, że ciężko to ogarnąć. Po tych długich, ponadsześciominutowych songach, zaskakuje króciutki, ale zaczepnie chwytliwy Happy Meal – to tylko szkic piosenki, a mimo to słucha się go świetnie.

Mam dziwne przeczucie, że z tego zespołu może być coś naprawdę wartościowego. Czekam na kolejne nagrania (może płytę?) i szykuję się – jako mieszkaniec aglomeracji śląskiej – na koncerty w okolicy. [m]

Strona zespołu: http://www.myspace.com/dontbeapoorperson