4 kwietnia 2012
The Lowest: The Lowest EP (wyd. własne, 2012)
Hard core? Rzadko się zdarza, żebym nie mógł się od takiego grania oderwać.
W otwierającym Killing Time najpierw mamy przemówienie wyrwane niczym z Lamb of God, a następnie utrzymane w wolnych sludge’owych tempach wejście gitar i nisko osadzonych bębnów, a potem przyspieszamy, na tyle, że oczyma wyobraźni widzi się skaczący pod sceną tłum (tak samo jest w finałowym Lowest). W tym samym tempie utrzymany jest świetny King of Pain, a zwolnienie tylko potęguje wrażenie, dosłownie wgniata w fotel. Wolniejszy, transowy Warmaker, jest jeszcze lepszy – to nie żaden hardcore, to czysty sludge metal. W osłupienie wprawia Like Glass – najpierw spokojne intro, a następnie wjazd kolejnej dawki cięższych gitar, ale utrzymanych w gęstych, wolnych tempach. Drone’owe zagranie w Onkalo można by swobodnie rozwinąć w coś dłuższego.
Siłą EP-ki warszawiaków jest jednak coś innego – gęste, mocne brzmienie, które dosłownie wżera się w mózg. Dopracowany jest też wokal – spod wykrzykiwanych fraz przebija się głos młody, ale sprawny, doskonale radzący sobie też z łagodnym i czystym śpiewem (Like Glass) - warto by pomyśleć o większej ilości takich wokali, bo na dłuższym materiale ciągły wrzask może przyprawić o ból głowy. Wadą tego wydawnictwa jest lekkie niezdecydowanie stylistyczne – hard core czy jednak sludge? Może dobrym rozwiązaniem byłoby połączyć oba w zgrabną całość na kształt niemieckiego The Ocean albo świetnej amerykańskiej grupy A((wake)). Kolejny album musi być jeszcze lepszy i jeszcze ciekawszy. [lupus]
Strona zespołu: http://www.facebook.com/thelowest
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni
-
Mimo że rok 2009 powoli odchodzi w przeszłość, ciągle jeszcze skrywa nieodkryte skarby, które sprawiają, że nie możemy o nim zapomnieć. Oto...
-
Lata 80. w polskiej muzyce popularnej są jak przybrzeżne wody najeżone rafami i niebezpiecznymi szczątkami rozbitych statków. Żeglowanie ...
-
Gdyby cała płyta była taka jak piosenka numer jeden…
-
Tworzenie sztuki i głowa do interesów nie zawsze idą w parze, ale jeśli ktoś ma zdolności organizacyjne i siłę przekonywania może spróbować ...
-
Piotr Brzeziński idzie śladem Vaclava Havelki z czeskiego Please The Trees i podbija Europę swoją singer/songwriterską interpretacją co...
-
Gdyby CKOD mieli zadebiutować w drugiej dekadzie XXI wieku, brzmieliby jak WKK.
-
Pamiętacie pierwszą płytę gdyńskiego tria? The Bell ukazał się cztery lata temu i w większości recenzji podstawowym „zarzutem” było stwie...
-
Lista zespołów, których twórczość inspiruje muzyków Setting The Woods On Fire, jest dość pokaźna. Mamy na niej i Sonic Youth, i Appleseed Ca...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz