12 grudnia 2012
Defying: Portraits EP (wyd. własne, 2012)
Poczucie deja vu nie przeszkadza, by zagłębić się w proponowanych przez olsztyński zespół progresywnych dźwiękach.
Obok post-rockowego Tides From Nebula, progresywnego Riverside, czy rosnącego w siłę warszawskiego Thesis, trudno chyba wyobrazić sobie kolejną polską grupę, która będzie w stanie tworzyć utwory tak niepokorne, melancholijne, a przy tym niezwykłe, nawet jeśli sięga po ograne konstrukcje i patenty. Już otwierający płytkę numer tytułowy ma w sobie coś, co sprawia, że po plecach przepływają ciary. Ostrzejsze fragmenty mieszają się w nim wolniejszymi, pełnymi niepokojącego klimatu, a wokal Marcina Bielskiego przywodzi skojarzenia z Mattem Barlowem z Iced Earth, Mariuszem Dudą z Riverside, a miejscami nawet z Peterem Steelem z Type-O-Negative.
Jeszcze mocniej wypada utwór na pozycji trzeciej, Mismatch, który niespodziewanie zaczyna pachnieć Toolową stylistyką, tym rodzajem muzycznej grozy, która sprawia, że włos staje dęba, a oczy widzą przedziwne dysfunkcyjne postacie. Nieśpieszna konstrukcja całości zdaje się to wrażenie potęgować. Finałowy Perdition to zdecydowanie najlepszy utwór na tej płycie; szkoda tylko, że tak nijako, zupełnie bez polotu się kończy. Wyraźnie jednak słychać w nim pomysł olsztyńskiej grupy na siebie; jest w nim ten element, który wyróżnia ją spośród innych naszych zespołów grających progresywnie, zauważonych w kraju i za granicą.
Nie ma tu przesadzonej pompatyczności czy nachalnego epatowania wirtuozerstwem, zdecydowanie bardziej stawia się na klimat i próbę wniknięcia w ciemne zakamarki ludzkiej duszy. Jednocześnie album wymyka się też jednoznacznym skojarzeniom, bo choć są one obecne, nie determinują ostatecznie ścieżki, jaką muzycy pójdą na kolejnych płytach. Sądzę, że po wydaniu dwóch interesujących demówek, nie tylko pod względem zaproponowanej muzyki, ale również w interesujący sposób zrealizowanych brzmieniowo, przyszedł czas na dłuższy materiał. Mam nadzieję, że ktoś zainteresuje się ich graniem i pociągnie w górę, by mogli być kimś na miarę Riverside. Potencjał drzemie w nich ogromny, a tak niewiele trzeba by go dobrze oszlifować. [lupus]
Strona zespołu: https://www.facebook.com/defyingolsztyn
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni
-
Gdy ma się tak dobrego wokalistę, przechodzą nawet sztywne i konserwatywnie poprawne kompozycje.
-
Lata 80. w polskiej muzyce popularnej są jak przybrzeżne wody najeżone rafami i niebezpiecznymi szczątkami rozbitych statków. Żeglowanie ...
-
Niektórzy artyści na pytanie, dla kogo tworzą swoją muzykę, odpowiadają: dla siebie, robimy to dla siebie. Czasem: dla siebie i naszych fanó...
-
Według materiałów prasowych debiut Kumki Olik został przez krytyków i publiczność uznany za najważniejszy polski debiut roku 2009 . Cóż, w ...
-
Gdyby cała płyta była taka jak piosenka numer jeden…
-
Jakbyście nie wiedzieli, to informuję, że od paru lat blog WAFP wydaje wirtualne składanki z muzyką. My je składamy, wy ściągacie. Albo i ni...
-
Gliwicka Fabryka Drutu to miejsce bliskie mi geograficznie, a mimo to do tej pory nie miałem okazji do niej zajrzeć. Powodem był mało i...
-
...i z tej okazji nie będzie żadnego kazania, podziękowań, pozdrowień czy imponujących statystyk. Będą dwie niespodzianki. Z pierwszej...
-
Krakowski zespół mający oficjalnie na koncie tylko efemerycznego singla. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że powstał w... 1995 ...
-
Od paru tygodni w moim słowniku istnieje powiedzenie: "wyskoczył jak Jacaszek z konopi" w miejsce przysłowiowego Filipa. Dla mnie,...
oczy widzą dysfunkcyjne postaci? co lupus dziś jadł?
OdpowiedzUsuńpewnie coś dobrego ;)
UsuńRadzę obejrzeć teledyski grupy TOOL to zobaczysz dysfunkcyjne postacie, a potem posłuchać naszego Defying, to może zobaczysz je i tutaj :) Kwestia, bujnej wyobraźni i widzenia w muzyce czegoś więcej, niż tylko dźwięków :)
OdpowiedzUsuń