Alyson Vane: Benzyna i maliny (wyd. własne, 2012)

Jesteś równie mroczna, jak Franz Ferdinand.

Jest taka grupa zespołów, które znalazły sobie niszę gdzieś pomiędzy dance punkiem a „elektro rockiem”. Na pewno każdy z was zna taki zespół - wiele z nich występuje na rozmaitych juwenaliach (jak wiadomo, dużo pijący studenci nieco wolniej reagują na nowe muzyczne trendy). Niektórym takie granie wychodzi, innym trochę mniej. Alyson Vane jest dokładnie pośrodku. Mają przebłyski, ale i odwalają kasznę.

Na plus trzeba im od razu zaliczyć podejście do tematu grania: „My po prostu napierdalamy w instrumenty”. To już coś, z tego może wyniknąć coś dobrego. Wydana własnym sumptem płyta (tylko 100 kopii) przedstawia zespół, który ma sporo energii, już trochę umie, ale nie zawsze potrafi to wyrazić w sposób oryginalny. Początek jest niezły: Płytki chodnikowe, Sponiewierać, Nieśmiertelny to fajne postpunkowe kawałki, nasycone brudnym brzmieniem gitary i dobrze ją uzupełniających klawiszy. Do tego całkiem solidny głos wokalisty Marcina Machnika, nie najgorsze wyczucie melodii i... da się tego słuchać, a nawet potrzepać łbem – zwłaszcza przy ostatnim z wymienionych, niesionym przez charakterny riff. Potem para z nich ulatuje. Lśnienie to numer złożony z samych sucharów, tak wyschniętych, że litr wódki ich nie rozmiękczy (chyba że to było zamierzone – taka ironia, wiecie, hehe). Siedzimy na moście, oprócz zacytowanego na wstępie fragmentu tekstu, również niewiele ma do zaoferowania. I zaczynam się zastanawiać, czy AV czeka taki sam los co zespół Marne Szanse.

Benzyna i maliny to atak na wrażliwość licealistek. Podobno na Ziemi jest 6 miliardów/ Lecz mnie uspokaja tylko zapach twoich włosów. Początkowo ten zalatujący Wiraszką wers wydaje się całkiem błyskotliwy, jednak często eksploatowany szybko traci siłę wyrazu. Co nie zmienia faktu, że zespołowi udało się stworzyć umiarkowany przebój. I znów są na fali wznoszącej. Nasycone elektroniką Lipstick (ach te rozterki związane z dualizmem ludzkiej natury: Pragnę cię mieć/ Lecz nie chcę cię znać/ Okłam mnie jak kiedyś/ Jeszcze raz), a zwłaszcza naprawdę udana Piosenka dla mojej małej dziewczyny (ośmiobitowe efekty klawiszy, brutalny bas, sporo bezkompromisowego hałasu) przypominają o nadziejach związanych z paroma kapelami inspirującymi się Cool Kids Of Death (np. Futuristen). W konfuzję wprawia ostatni na płycie utwór Stanisław Kostka padł: niby jest tu taneczny bit i swawolna nuta, ale dziwaczny tekst cuchnie Kazikiem Staszewskim i raczej trudno mi sobie wyobrazić tańczenie przy czymś takim. No, chyba że po ośmiu browcach, ale tego nie popieramy.

Alyson Vane: słaba nazwa, teksty będące mieszanką żenady i przebłysków dobrej intuicji, sporo fajnej energii, często gęsto nieudolnie wyrażanej. Będzie z nich coś. Chyba. [m]

 

Strona zespołu: http://www.alysonvane.art.pl