Setting The Woods On Fire: Setting The Woods On Fire (Promise! Promise!, 2009)

Hałas wcale nie pulsuje w rytmie Joy Division – on zasila muzykę nowej rewelacji z kraju nad Wisłą: Setting The Woods On Fire. Wreszcie jest ich debiutancka płyta, wydana przez hiszpańską wytwórnię Promise! Promise! Zaledwie siedem kompozycji, ale jakich! Zabijających energią, dewastujących potężnym, rozszalałym brzmieniem, za które odpowiedzialny jest nie kto inny, tylko Chris Crisci, lider The Appleseed Cast (Internet łączy ludzi przez kontynenty i oceany!). Nie wiem jak brzmiały wersje bezpośrednio ze studia, ale to, co zrobił z tym materiałem Crisci zasługuje na wielki szacunek. Wydobył z muzyki STWOF maksimum bezkompromisowości.

Zaczyna się właśnie tak: bezkompromisowo, boleśnie głośno, ze wzmacniaczami odkręconymi na maksa. Pełny zgiełku i sprzężeń utwór It Ends Today komunikuje wprost: nie będzie ładnych, oczywistych melodii, nie będzie muzyki do tańczenia i robienia słodkich minek. Rzężące gitary rozdzierają membrany głośników, stopa centrali uderza bezpośrednio w rdzeń kręgowy, a finałowa solówka wrzyna się w serce niczym gwałtownie uwolnione ostrze noża sprężynowego. No mercy, ludzie. Ale żebyście nie myśleli, że jest to jakaś chamska siłowa łupanka. Piosenka (tak, to wciąż jest piosenka) ma przecież fajną, choć nieco zakamuflowaną, melodię, a dwugłosowe wokale – schowane za ścianą hałasu, ale tak ma być – ujmują i wywołują stan lekkiej euforii, że tak można śpiewać (krzyczeć) również u nas. Z numerem drugim występuje utwór You Started The Fire I Was Burnt Alive – znakomicie żonglujący nastrojami, od przyczajonych, pełnych napięcia zwrotek, po pełne agresji, eksplodujące furią refreny, w których wrzask Marcina Buźniaka naprawdę daje popalić. Now Or Never z tym delikatnym wstępem i szalejącym na perkusji Karolem Koszniecem – nieco ponad dwie minuty ekstatycznego odlotu. Lost Is All We Are – tu objawia się cała maestria i realizatorów w polskim studiu, i pracującego w dalekich Stanach Chrisa Crisci. Czegoś takiego w Polsce jeszcze nigdy nie wyprodukowano. Tak silne kontrasty i skoki dynamiki przytłaczają i odbierają oddech. Na szczęście przywraca go kolejna piosenka, Just Forget, dwuminutowa, bardziej melodyjna, może nawet odrobinę przebojowa, której posłuchamy sobie właśnie teraz:



The Letter przynosi kolejne zaskoczenie. Epicki wstęp z klimatycznie szumiącym basem (i tu niestety mały zonk, bo nie wiem, czy partie basu nagrywał nowy nabytek zespołu Dominik Paszkowski, czy jego poprzednik Piotr Mazurek) utrzymany jest w stylu najlepszych utworów ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead. Nastrój ten ulega drastycznej zmianie, kiedy nagranie przeistacza się w desperacki hard core. Na zakończenie mamy znany doskonale z We Are From Poland Vol. 3 Delayed Sleep Phase Disorder – jeszcze mocniejszy, jeszcze brutalniejszy, zakończony kakofonią gitarowych szaleństw i długo wygasającym jęczeniem wzmacniaczy.

Miazga. Niewątpliwie jedna z płyt roku 2009.

Strona zespołu: http://www.myspace.com/settingthewoodsonfire