Logophonic: Little Pieces (Music Is The Weapon, 2013)

Długogrający debiut duetu z Gdyni przynosi kilkadziesiąt minut „małej” muzyki i jedno większe „ale”.

EP-ka z 2011 roku była fajna. Maciejowi Szkudlarkowi i Krzysztofowi Stachurze w czterech kawałkach udało się uzyskać ciekawy introwertyczny klimat. Mimo że kompozycje składały się z całkiem sporej ilości dźwięków, to EP-kę i tak można było określić jako ascetyczną. Może pomogła w tym sucha perkusja, może zmęczony głos Szkudlarka, czy wolne, nigdzie nie śpieszące się melodie – trudno zaprzeczyć, że pierwsze nagrania Logophonic służyły do wyciszenia po ciężkim dniu.

Little Pieces jest już bardziej chropowate. Duet rozwinął się kompozycyjnie - nawet przy stosunkowo prostych, pogodnych melodiach wkłada w tło dźwięki, które nie pozwalają jednoznacznie piosenek zakwalifikować do pudełeczka z napisem „urocze smęty”. Choć i takowe się zdarzają, jak otwierający zestaw zwiewny Missing, czy poranny przeciągacz, jakim jest Stuck In Chairs. Ale już w pozostałe wkrada się więcej brudu i szaleństwa. Najlepszym przykładem jest Bitter Apples, gdzie wstęp to wściekła elektronika, wyśpiewana ze ściśniętymi zębami zwrotka, zaś potem następuje... romantyczny, tęskny refren. Zresztą, upust bardziej wybuchowym emocjom duet daje wyraz jeszcze kilka razy (This is War, USOL). Znamienne, że gwałtowność za każdym razem jest tonowana jakimś nieoczekiwanym wersem, fragmentem linii melodycznej, który w zgrabny sposób wywraca odbiór utworu do góry nogami, dzięki czemu nie można powiedzieć, że Logophonic nagle stali się dwójką gniewnych ludzi. Little Pieces to wciąż songwiterskie, podbudowane folkiem, opowiadanie historii, penetrujące i te ciemne (duszne Wings, zagubione Robot-Like), i jasne (Petrol Puddle, One Chance) strony życia.

A takim logophonikowym opus magnum jest utwór tytułowy. Melancholia, przestrzeń, melodia, emocjonalny tygiel, mariaż gitarowych brzmień z chropowatą elektroniką - przyjmuję zakłady, że jeszcze długo Little Pieces będzie wizytówką zespołu, utworem, na który będzie się czekało aż wybrzmi jako ostatni na koncercie.

Ale co z tym „ale”? Być może to kwestia studia, onieśmielenia muzyków, ale miejscami w kompozycjach brakuje empatii. Technicznie wszystko jest w porządku, ciężko cokolwiek zarzucić i melodii, i wykonaniu. Zdarzają się jednak momenty, gdy zostaje przerwana nić łącząca słuchacza z muzyką. Przestają mnie obchodzić opowieści Szkudlarka, panujący w nich chód studzi emocje, brakuje ciepła, które było odczuwalne na EP-ce. Słowem - panom zdarza się smęcić. I nie jest to szlachetne smęcenie, ale zwyczajnie nudzenie. Ale, jak wspomniałem, występujące sporadycznie. [avatar]
 
Strona zespołu: https://www.facebook.com/logophonic