6 września 2010

Levity: Chopin Shuffle (Universal, 2010)


Fryderyk Chopin przewraca się w grobie. A właściwie szeroko się uśmiecha i radośnie bije brawo tym trzem niepoprawnym szaleńcom i ich muzycznym pobratymcom.


W polskiej kulturze jest parę dyżurnych tematów, które zawsze i wszędzie są eksploatowane – aż do granic bólu, kiczu i omdlenia. Mowa tu na przykład o Powstaniu Warszawskim czy też muzyce Chopina. Nie jestem w stanie policzyć, jak wiele artystycznych – a zwłaszcza pseudoartystycznych – projektów odnosiło się do twórczości kompozytora z Żelazowej Woli. Nie mogę jednak nie przyklasnąć najnowszemu dziełu tria Levity. Chopin Shuffle po prostu miażdży konkurencję.

A jest to album z pozoru skazany na niepowodzenie. W ogóle nie trzyma się chopinowskich partytur, więc nie może być propozycją dla wielbicieli oryginału. Z drugiej strony, wywodzi się pomysłami i rozwiązaniami z oryginalnego cyklu 24 preludiów, op. 28 – nie jest zatem czysto rozimprowizowaną, yassową propozycją dla muzycznych anarchistów. A jednak, Chopin Shuffle podbił serca właściwie wszystkich krytyków i już teraz urósł do rangi wielkiego muzycznego wydarzenia roku 2010.

Siła tych dwóch płyt tkwi w otwartości umysłów muzyków i – nie oszukujmy się – ich solidnym muzycznym wykształceniu. Dzięki temu nie boją się eksperymentować, kombinować czy wręcz dekonstruować to, co kiedyś Chopin stworzył. Bo Chopin Shuffle to właściwie napisane na nowo preludia, które z pierwowzorem łączą tylko cytowane, oryginalne motywy. I emocje oraz pomysły, jakie w Levity wyzwoliły napisane dawno temu utwory.

Ktoś wreszcie miał odwagę, aby wyrwać się z zaklętego kręgu przywiązania do harmonicznych rozwiązań mistrza, jego charakterystycznej melodyki i romantyczno-patriotycznego sznytu. Na tym albumie spotykamy się z czymś zupełnie odmiennym – jest wręcz punkowa perkusja, sample, elektroniczne tła i siła wyrazu, przy której bledną techniczne wodotryski tak ostatnio popularnego Lang Langa.

Kapitalnie brzmi takie Tempus Fungus, gdzie klasyczne chopinowskie pochody na fortepianie przesłania uporczywe perkusyjno-elektroniczne tło. Albo Sans Voix, absolutny, abstrakcyjny odjazd, w którym Gaba Kulka miesza angielski z francuskim tworząc jakiś pokręcony i niesamowicie pociągający utwór. A ile na tych dwóch płytach smaczków, jak one są nagrane! Mnogość planów dźwiękowych, tęskne, ale czasem i szaleńcze trąbki Toshinori Kondo i trójka panów z Levity, dla których nie ma właściwie rzeczy niemożliwych.

Tego albumu nie da się słuchać. Chopin Shuffle trzeba chłonąć całym organizmem. I nie żałować głośników ani uszu – takie płyty nie zdarzają się co roku. [jaszko]

Tempus Fungus:



Strona zespołu: www.myspace.com/levitytrio

2 komentarze:

  1. Dzięki za przedstawienie tej płyty:)
    Lubię Chopina, i choć słucham zazwyczaj w wersji klasycznej, to ta propozycja ogromnie mi się spodobała :) Tempus Fungus zachęca do wysłuchania całości.
    Pozdrawiam, jeszcze raz dzięki za recenzję:)

    OdpowiedzUsuń
  2. Ja fanem klasyki nigdy nie byłem, ale to wbija w fotel. Brawka.
    pityah

    OdpowiedzUsuń

Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni