7 stycznia 2012
Kumka Olik: Nowy koniec świata (Isound/ EMI Music, 2011)
Młodzieńcze decyzje w przypadku ekipy z Mogilna z każdym kolejnym rokiem mszczą się okrutnie. Trzecia płyta na karku, z fotosów zerkają coraz poważniej wyglądający młodzieńcy, a nazwa wciąż wywołuje kpiący uśmieszek.
Kumka chyba sobie wzięła do serca większość stawianych jej zarzutów i na nowej płycie porzuca siłowanie się z aktualnymi muzycznymi trendami. Poniekąd słusznie - logicznie biorąc powinna pójść w elektronikę, a w taką „spontaniczną” przemianę chyba nikt by nie uwierzył. Więc wykonała restart - zerwała kontrakt z majorsem, zeszła do „piwnicy” i nagrała mocno gitarowy materiał. Problem z tym, że znów coś poszło nie tak.
Czytam w wywiadach wypowiedzi braci Holaków o ich muzycznych odkryciach, nowych inspiracjach i coraz większym osłuchaniu. Potem włączam Nowy koniec świata i wydaje mi się, że mimo coraz większego dorobku fonograficznego, zespół wciąż ma problem z wyciąganiem wniosków z własnych błędów, odrzuceniem złych nawyków i twórczym czerpaniem od najlepszych. To, że nowe nagrania przypominają dokonania Foo Fighters czy Weezer, nie musi oznaczać automatycznie czegoś złego, szczególnie, że wokal Mateusza dobrze się sprawdza w takich rockerach. Wreszcie nie mam też wrażenia, że nad zespołem czuwa jakaś niewidzialna ręka. Tylko że zbyt często wychodzi z tego takie nie wiadomo co. Odczucie jest szczególnie wyraźne w tych kawałkach, w który niezłe refreny są niszczone pozostałe elementy kompozycji. Najlepszy przykład - Wystarczy biec. Byłaby to przyjemna, lajtowa piosenka z fajnymi chórkami, gdyby nie gitary rodem z weselnej kapeli. Również singiel Szukam się zwraca uwagę przede wszystkim refrenem. A jak muzycznie wszystko zatrybi, to spaprają całość fatalnym tekstem (W kosmicznym statku nudzę się). Brak bata w postaci nadzoru z „góry” mocno rozleniwił grupę - zaledwie dwa, trzy teksty są dobre, a pojedyncze próby wychylenia się ponad gitarowe łojenie wyraźnie niedopracowane (najbardziej mi szkoda Wyjedźmy stąd).
Krótko o pozytywach. Mateusz Holak w niektórych kompozycjach przypomina mi Krzysztofa Jaryczewskiego z Oddziału Zamkniętego (Na dobry koniec). Może warto pójść tą drogą? Bezbłędne tu i ówdzie indie-chórki. To wszystko czego się boję - ożywczy jazgot w finale. I uwielbiam kawałek Lepiej smutno niż wcale. Gdyby cała płyta była taka... W tym i kilku innych piosenkach zespół zastosował tak prosty patent, że aż dziw bierze, że stosuje go tak mało zespołów. Chodzi o zwrotki, w którąch główną rolę grają soczysty bas i dobrze brzmiące bębny. Kontrast z twardą gitarą wypełniającą refren jest jak najbardziej pożądany. Takie rozwiązanie nie może się nie podobać!
Kumka Olik wypuszczając w świat Nowy koniec świata musi się pogodzić z dwoma faktami. Co bardziej wyrobieni muzycznie słuchacze postawią na zespole krzyżyk. Spodziewam się za to jeszcze większej frekwencji na koncertach (refreny zrobią swoje), aczkolwiek średnia wieku ich uczestników sukcesywnie będzie spadać. [avatar]
Strona zespołu: http://kumkaolik.com
Przeczytaj też: Jedynka, Podobno nie ma już Francji
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni
-
Mietall Waluś to specyficzna postać. Udało mu się kilka lat temu wstrzelić w rynek całkiem przebojową płytą zespołu Negatyw, wziął udział w ...
-
Przedstawiamy ósmą część cyklu We Are From Poland . Tym razem wyłącznie debiutanci! 01. Mela Koteluk : Spadochron/ demo { więcej } 02...
-
Lata 80. w polskiej muzyce popularnej są jak przybrzeżne wody najeżone rafami i niebezpiecznymi szczątkami rozbitych statków. Żeglowanie ...
-
Jeśli lubicie kupować muzykę w wersji elektronicznej i jest to muzyka z gatunku tej recenzowanej na WAFP, to odpowiedzią na pytanie zadan...
-
Podobno liczy się tylko piękne wnętrze, ale opakowanie może korespondować z wysoką jakością muzyczną płyty. Tak jest w przypadku trzech p...
-
A mogło być tak dobrze. Plug&Play to właściwie jedyny polski zespół pasujący do kategorii dance-punk. Wiadomo o co chodzi: o ostre gitar...
-
Gdyby cała płyta była taka jak piosenka numer jeden…
-
Cześć, rzadko sięgamy po narzędzie do badania opinii publicznej (może za rzadko?), ale czasem warto zapytać Czytelników, co najbardziej ce...
to jest po prostu niestrawne.
OdpowiedzUsuńCytuję "Nazwa wywołuje kpiący uśmieszek"? Co to za sformułowanie? Wpisujesz się Panie recenzujący w żenujący poziom napierdalacza internetowego? Pogadaj z Waglewskim, Janerką, z Grabażem - to może coś zrozumiesz...
OdpowiedzUsuńnie jestem ich fanem, nie polecilbym ich swoim znajomym (bardziej fanom indie rocka spod znaku coldplay czy foo fighters) ale kurde... nie czaje tego zjezdzania ich w necie. ludzie tak bardzo chca sie popisac swoim wyrafinowanym gustem muzycznym? to jest slabe...
OdpowiedzUsuńkolejny raz zepol na teledysku nawet nie podpina kabli do gitar... ech, fuszera
OdpowiedzUsuń