9 grudnia 2012
Pedal Distorsionador: Pedal Distorsionador (wyd. własne, 2012)
I znowu wciskają nam starocie!
Moda na rockową starzyznę w pełni. Takie kapele jak Cienmon, Dead Snow Monster czy Magnificent Muttley zgrabnie wykorzystały powracające zainteresowanie retrograniem i uzupełniły ofertę bardziej mainstreamowych braci Waglewskich z Kim Nowak, tworząc tym samym całkiem silny i mocny prąd muzyczny. To dorzućmy do pieca, a paliwem niech będzie muzyka duetu (informacje na temat zespołu są nad wyraz skromne, ale jako że poszukują basisty i perkusisty, wnioskować można, że płytę nagrali we dwóch, z pomocą automatu perkusyjnego) Pedal Distorsionador.
Chłopaki ani myślą silić się na oryginalność. W piosence-hołdzie dla wybitnego gitarzysty – Jimmy Page – otwarcie przyznają się do pożyczania motywów od starszych kolegów (I’m very sorry Mr. Eno/ For stealing from your famous hit song), jednocześnie głosząc, że są tylko kolejnym ogniwem muzycznego łańcucha, przekazując młodemu pokoleniu szlachetną tradycję. A więc, drogi czytelniku/słuchaczu – nie spodziewaj się rewolucji.
Muzyka Pedal Distorsionador jest przesiąknięta zapachem potu, krwi i spermy – to busy cuchnące starymi skarpetkami i dymem marihuany, to poranione na strunach palce i ślina wypluwana wraz z płucami. To Jimmy P., Tony I. i Iggy P. razem wzięci. Brzmią surowo, jak w czasach powstawania pierwszych, najważniejszych piosenek The Stooges (posłuchajcie Pedal Distorsionador z jego pogłosami, klaskaniem i tamburynem, z zakurwistym riffem gitary – i pieprzonym punkowym automatem perkusyjnym). Bywa też trochę nowocześniej, bardziej w stylu rockowej reaktywacji z przełomu wieków (Two Miles Drag), a nawet ciutkę psychodelicznie w stylu Black Rebel Motocycle Club (Jimmy Page). Czasem sięgną po stonerowe patenty, by przygrzmocić mocarnym przesterem (Stoner Boner, The Hip Blues), przypomną o klasycznych bluesrockowych numerach Black Sabbath (Sleaze), luźnych czasach glam rocka (Cyber Man utrzymane w klimacie Ziggy’ego Stardusta Bowiego). Zdarza im się też zagrać niemal epicko, z długachnymi solówkami (Youth Got It, The Hip Blues). Wszystko to brudne, garażowe, bez studyjnych wodotrysków, za to okupione litrami potu i krwi. Pełne pasji i zabawy.
Smell the sweat and excitement. True. [m]
Pedal Distorsionador - Jimmy Page by PedalDistorsionador
Płyta do pobrania ze strony zespołu: http://pedaldistorsionador.com
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni
-
Mietall Waluś to specyficzna postać. Udało mu się kilka lat temu wstrzelić w rynek całkiem przebojową płytą zespołu Negatyw, wziął udział w ...
-
Przedstawiamy ósmą część cyklu We Are From Poland . Tym razem wyłącznie debiutanci! 01. Mela Koteluk : Spadochron/ demo { więcej } 02...
-
Lata 80. w polskiej muzyce popularnej są jak przybrzeżne wody najeżone rafami i niebezpiecznymi szczątkami rozbitych statków. Żeglowanie ...
-
Gdyby cała płyta była taka jak piosenka numer jeden…
-
A mogło być tak dobrze. Plug&Play to właściwie jedyny polski zespół pasujący do kategorii dance-punk. Wiadomo o co chodzi: o ostre gitar...
-
Podobno liczy się tylko piękne wnętrze, ale opakowanie może korespondować z wysoką jakością muzyczną płyty. Tak jest w przypadku trzech p...
-
Jeśli lubicie kupować muzykę w wersji elektronicznej i jest to muzyka z gatunku tej recenzowanej na WAFP, to odpowiedzią na pytanie zadan...
-
Cześć, rzadko sięgamy po narzędzie do badania opinii publicznej (może za rzadko?), ale czasem warto zapytać Czytelników, co najbardziej ce...
Miód i orzeszki! Dawać więcej.
OdpowiedzUsuńSyf i gówno
OdpowiedzUsuńNie podoba mi się, sorry
OdpowiedzUsuńA mi się podoba (zapraszam do recenzji na moim autorskim blogu) i więcej takiego radosnego grania sobie i nie tylko sobie życzę :)
OdpowiedzUsuńzajebista muza, zupełnie coś nowego.
OdpowiedzUsuń