Lewe Łokcie: Niewiele się zmienia (FYH!Records, 2013)

Powrót do czasów, kiedy Brenda była piękna, na prywatkach śpiewało się piosenkę o swetrze*, a słowo „koledż” brzmiało jak zaklęcie do skarbca.

Lewe Łokcie są z Częstochowy i nie nazywają się Elephant Stone. Ale my wiemy, że są z Częstochowy i kiedyś nazywali się Elephant Stone. I parę razy dostali od nas po dupie. Na pamiątkę tych wydarzeń, złośliwie umieścili na swoim długogrającym debiucie dwie piosenki ze skrytykowanych przez nas EP-ek: Schizo i Cztery. Tę ostatnią obwieszczają światu po raz trzeci. Na szczęście nie oznacza to, że nie mieli pomysłów na pełnoprawny album i musieli go zapychać starociami. Na Niewiele się zmienia znalazło się aż szesnaście utworów. Oldskul.

Można kombinować, mieszać blues z Delty Mississippi z dubstepem, a można nic nie zmieniać. Są zespoły, które z uporem maniaka grają jak Pearl Jam za czasów Ten i są zespoły, które grają jak Weezer za czasów Niebieskiego albumu. To chyba o Lewych Łokciach było.

Zatem są tu piosenki. Proste, na dwie gitary, zwykle przesterowane, perkusję i bas oraz wokale, często w postaci chóralnej. Charakterystyczne dla połowy lat 90. gitarowe zagrywki, trochę hałasu, parę krótkich solówek, jakaś ballada, coś niby surf, coś niby rock – wiecie chyba doskonale, o co chodzi. Parę zaczepiających się w głowie przebojów, a jakże. Zwłaszcza Zimne dłonie z kręcącą fajne zawijasy gitarą, bardzo weezerowskie Puste rady, aspirujące do miana pokoleniowego hymnu, arogancko deklamowane Plany, hałaśliwie wieńczące album To nie wszystko. Do tego kilka urozmaicających riffową prostotę i oczywistość przerywników: schowane w pogłosie Noc/Poranek, garażowo brzmiąca ballada Młodość, wygłupiasty Leszek Komorowski czy wyciszony surfowy kawałek tytułowy.

Teksty nie są może mistrzostwem świata, ale są po polsku i da się ich słuchać. Nie porażają mądrością czy błyskotliwością, ale też nie żenują niskim poziomem. A refren Planów będzie wam chodził po głowie jeszcze przez wiele dni od ostatniego słuchania.

Ta płyta powinna mieć zupełnie inną okładkę. Wyobrażam sobie na niej zdjęcie przedstawiające czterech zwykłych kolesi w koszulach z hipermarketu, stojących w pozie świadczącej o braku medialnego obycia. Tło może być niebieskie. Ale nie musi. [m]

*Undone – The Sweater Song Weezera.

Strona zespołu: http://www.facebook.com/lewelokcie