29 lipca 2013

Kariera: Kołysanki (wyd. własne, 2012)


Kołysanki raczej nie dla dzieci.

Tacy z nich karierowicze, a pozwolili, by ich druga płyta przeszła zupełnie niezauważona. Bodaj jedynie Pop Up Music pokusił się o recenzję (za co jestem ogromnie wdzięczny, bo dzięki niej postanowiłem ten album kupić), czas więc powiększyć to medialne grono. Bo warto.

Karierę tworzą obecnie trzej panowie: Marcin Ożóg, Maciej Markowski i Sebastian Szczepanowski. Dwaj wymienieni na początku tworzą trzon zespołu, którego korzenie sięgają drugiej połowy lat 90. Znamy ich z Robotobiboka i Małych Instrumentów. Jako Kariera fonograficznie zadebiutowali w 2011 r. albumem Miasto, po którym przylgnęła do nich łata żartownisiów. Kołysanki to rzecz nieco poważniejsza, choć okraszona sporą dawką humoru – głownie czarnego. Nie puszczajcie tych piosenek dzieciom!

No bo jak tu tulić nimi brzdąców do snu, skoro mogą wywoływać koszmary o ożywających manekinach, człowieku popełniającym samobójstwo, by wreszcie się porządnie wyspać, czy nurkowaniu w czerń aż do utraty świadomości. W tych snach wszystko jest możliwe: możesz nocą hasać po zamkniętym supermarkecie lub zmienić się w nieokreśloną substancję – króla zakurzonego kąta.

To muzyka równie czarująca, jak jej oprawa plastyczna. Wyobraźcie sobie, że wszystkie napisy, w tym tytuł, spis utworów i informacje o płycie, zostały wyhaftowane niebieską nicią przez pracownię na co dzień zajmującą się haftowaniem kościelnych obrusów, a cała okładka Kołysanek to tak naprawdę wielkie prześcieradło, na którym ułożono włóczkowe i pluszowe maskotki. Misternie skonstruowane kompozycje wypełniają przeplatające się dźwięki instrumentów elektronicznych i akustycznych – także zabawkowych. Rozczulające harmonie wokalne i bajkowe refreny dopełniają obrazu – w Kołysankach można się zadurzyć. 

Już początek jest zjawiskowy. Karykaturalna melodyjka ze wstępu Wyżutego szybko przeradza się słodką, delikatną mruczankę zwieńczoną efektownym chórem. W upiorny klawisz Dryfu znienacka wdziera się ostra przesterowana gitara, która w Śpij pogrąża się w brutalnych sprzężeniach, by wygrać narkotyczną shoegaze’ową kołysankę. Kolejne nagranie, które wyewoluowało z luźnej improwizacji, przynosi najbardziej natchniony fragment płyty – gdy tytułowe manekiny zrywają się do lotu, narasta muzyka i śpiew, robi się naprawdę niesamowicie. Koniec wakacji to z kolei cudownie odprężający surf po pianie złudzeń umysłu. Podobny hawajski klimat pojawi się jeszcze za sprawą Mamy czas. Zamykający album instrumental Dobranoc wypada zaskakująco poważnie. Surowy temat pianina powtarzany przez syntezator zostaje nagle ucięty.

Koniec. Śpijcie niespokojnie w przepoconych prześcieradłach. [m]
 



Strona zespołu: https://www.facebook.com/kariera.zespol

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni