24 lipca 2013
Plug&Play: Reisefieber EP (Too Many Fireworks, 2013)
Odważne zmiany w stylistyce mogą sprawić, że w tym roku lubelski Plug&Play gwałtownie zmieni swój status: z zespołu uważanego za odgrzewany kotlet dancepunkowej-postcurtisowej rewolucji na najgorętszy indiepopowy towar pierwszej potrzeby.
W recenzji długo (zbyt długo) powstającego debiutu płytowego Why So Close? zwróciłem szczególną uwagę na piosenkę Captain Welfare, która prezentowała nieco inne oblicze zespołu: łagodniejsze, bardziej miękkie, zarówno pod względem muzycznym, jak i śpiewu Kuby Majsieja. Jak się okazało, na najnowszej „czwórce” dziewczyny i chłopaki poszli tą właśnie drogą. Nic dziwnego, że są podekscytowani jak przed wielką podróżą (Reisefieber – sprawdźcie w słowniku): zmienili styl, napisali kilka fajnych piosenek i podpisali kontrakt z maleńką, ale z wyspiarskimi korzeniami, wytwórnią, należącą do Szkota mieszkającego w Warszawie – Neila Miltona (na co dzień autora ciekawej, neoklasycystycznej muzyki ilustracyjnej).
Cities I’ll Never Go To – dawka optymistycznej, zakorzenionej w popie lat 80., muzyki, pełnej klawiszowych zagrywek, z delikatnie poprowadzoną gitarą i fantastycznymi harmoniami wokalnymi Majsieja wspieranego przez Luizę Orpik i Agnieszkę Ozon. Wieńczący nagranie chór potrafi zauroczyć! Sahara Beach to wesoły gitarowy motyw w stylu Foals i cała seria hooków składających się na nieustający refren. Wszystko zanurzone w klawiszowym koktajlu, ozdobione fantastycznym solo saksofonu (który pojawia się także w Brand New Day). Like Analog Tapes powinien gościć na każdej antenie radiowej – toż to gotowy klasyk muzyki pop! Począwszy od gładkich, ulizanych wręcz zwrotek, pieszczonych przez akordy klawisza i aseptyczne dźwięki gitary akustycznej, aż po energetyczny, roztańczony, zaśpiewany rzecz jasna przez damsko-męski chór, refren i namiętną – oh ja – recytację po niemiecku. Wolniejszy, przytulaśny Brand New Day pieczętuje znakomitą formę P&P, który udowodnił, że wytrwałością i pracą, pomimo wielu głosów krytycznych i nieżyczliwych, może wysforować się przed peleton, stając się znienacka awangardą najmodniejszych trendów w muzyce pop.
Podsumowanie może być tylko jedno: gratulacje, zrobiliście to! [m]
Strona zespołu: http://www.plugandplayband.com
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni
-
Lata 80. w polskiej muzyce popularnej są jak przybrzeżne wody najeżone rafami i niebezpiecznymi szczątkami rozbitych statków. Żeglowanie ...
-
Mietall Waluś to specyficzna postać. Udało mu się kilka lat temu wstrzelić w rynek całkiem przebojową płytą zespołu Negatyw, wziął udział w ...
-
Pensão Listopad to trio z Wrocławia. Choć nie do końca. Współzałożycielem formacji jest Portugalczyk Joao Teixeira de Sousa. Historia właści...
-
Tworzenie sztuki i głowa do interesów nie zawsze idą w parze, ale jeśli ktoś ma zdolności organizacyjne i siłę przekonywania może spróbować ...
-
Trzeci album The Spouds to dla mnie przełom. Wreszcie chce mi się ich słuchać non stop, bez przerzucania niektórych utworów, wreszcie zap...
-
Co by było, gdyby punk rock wymyślono na długo przed Sex Pistols. Na przykład w międzywojennej Polsce.
-
Stardust Memories porzucają covery i debiutują z autorskim materiałem. To będzie bardzo dobra płyta!
-
Gdyby cała płyta była taka jak piosenka numer jeden…
A ja żałuję, że zespół poszedł w kierunku złagodzenia i zmiękczenia brzmienia. To prawda, że albumu słucha się dobrze i sprawnie, ale równie szybko się o nim zapomina bo ustawia się w szeregu wielu trochęsmutnych-trochętanecznych zespołów indiepopowych. Mam wrażenie, że tę płytę słyszałam już wielokrotnie odtwarzając albumy Foals, Bloc Party albo Yeasayer.
OdpowiedzUsuńAle widać postęp
OdpowiedzUsuń