Pewien znajomy kilka dobrych lat temu urządzał wieczorki z muzyką Dead Can Dance. Ludzie przychodzili do knajpy, słuchali sączących się leniwie dźwięków, rozmawiali przy piwie snując swoje opowieści. Udało się zorganizować pięć zlotów. Na przeszkodzie stanęła proza życia: szkoła, praca, dom, rodzina. Gość przez lata dusił w sobie potrzebę reaktywacji takich zdarzeń. W końcu dopiął swego. Tydzień temu odbyło się Spotkanie VI. Jak wyszło? Nie wiem, nie byłem :) W każdym razie zawsze zapominałem zadać mu podstawowe pytanie. Skoro Dead Can Dance ma w Polsce status wręcz kultowy, dlaczego do szerszej świadomości nie przebiła się żadna polska grupa grająca w podobnych klimatach? Obawa przed profanacją? Zbyt wysokie progi? Czy po prostu fani DCD potrafią darzyć zespół tak gorejącą miłością, że na inne kapele już zwyczajnie jej nie wystarcza?
Po co ten wstęp? Natknąłem się niedawno na tajemniczą nazwę. Myspace podaje tylko, że to artysta z Pomorza. Zaintrygowany klimatyczną retro-okładką wrzuciłem rzecz do odtwarzacza (jest za free na laście)... i utonąłem. EP-ka jest tak mocno nasiąknięta klimatem Tańczącej Śmierci, że zupełnie nie rozumiem, czemu nie jest hajpowana przez muzyczną prasę i blogi, a fora dyskusyjne nie pękają od głosów zachwytu. Co z wami, fani Australijczyków?
Zgodnie z nazwą obowiązki wokalne w zespole należą do mężczyzny. Tak więc mamy do czynienia bardziej z Brendanem Perry niż z Lisą Gerrard. Panu Alenowiczowi w zgrabny sposób udaje się uzyskać klimat rodem z Siódmej Pieczęci Bergmana. Śpiewa dojrzałym, pełnym cierpienia, przeszywającym głosem. W Martha (The Moving Mannequins) wręcz zawodzi niczym stary szaman.
Muzyka Alenowicza pozbawiona jest barokowej oprawy charakteryzującej Dead Can Dance. Rozpoczynający wydawnictwo Vehicles I dowodzi, że artysta świetnie czuje się w nowoczesnym post-rocku. Powolne, wybijane raz na dziesięć sekund akordy doskonale współgrają z melorecytacją i zgrzytami w tle. Podobnie jest w Candice. Marszowy rytm, wybijający kolejne kroki nadchodzącej Śmierci, otoczony jest przez nowoczesne ściany dźwięku i nisko nastrojoną gitarę. Wrócę jeszcze raz do Marthy - najlepszej kompozycji na krążku. Tu w popisowy sposób dochodzi do zderzenia starego świata z nowym. Alenowicz śpiewa jakby to był jego ostatni song w życiu, oldskulowe organy wywołują ciarki - a złowieszczego klimatu dodają pozornie bezładne akordy gitary elektrycznej i akustycznej. Brzmi to jak cięcie żyletką. Fortepianowa etiuda w Gilbercie nadaje się do oprawy czarno-białego filmu. Smutnego filmu. A spinająca całość klamrą druga część Vehicles urzeka dźwiękiem metronomu.
Caddy And Other Girls to typowe listopadowe wydawnictwo. Utrzymane w klimacie ślicznej okładki. Wyraża tęsknotę za czymś, co umarło, przeminęło. Pełne duchów. Budzi grozę, ale jednocześnie fascynuje wrodzonym pięknem. Naprawdę nie wiem, dlaczego wciąż jest cicho o tym wydawnictwie.[avatar]
Strona artysty: http://www.myspace.com/alenowicz
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni
-
Mietall Waluś to specyficzna postać. Udało mu się kilka lat temu wstrzelić w rynek całkiem przebojową płytą zespołu Negatyw, wziął udział w ...
-
Przedstawiamy ósmą część cyklu We Are From Poland . Tym razem wyłącznie debiutanci! 01. Mela Koteluk : Spadochron/ demo { więcej } 02...
-
Lata 80. w polskiej muzyce popularnej są jak przybrzeżne wody najeżone rafami i niebezpiecznymi szczątkami rozbitych statków. Żeglowanie ...
-
Podobno liczy się tylko piękne wnętrze, ale opakowanie może korespondować z wysoką jakością muzyczną płyty. Tak jest w przypadku trzech p...
-
Gdyby cała płyta była taka jak piosenka numer jeden…
-
Jeśli lubicie kupować muzykę w wersji elektronicznej i jest to muzyka z gatunku tej recenzowanej na WAFP, to odpowiedzią na pytanie zadan...
-
A mogło być tak dobrze. Plug&Play to właściwie jedyny polski zespół pasujący do kategorii dance-punk. Wiadomo o co chodzi: o ostre gitar...
-
Cześć, rzadko sięgamy po narzędzie do badania opinii publicznej (może za rzadko?), ale czasem warto zapytać Czytelników, co najbardziej ce...
Zgadzam się z autorem w 100%!! Dlaczego żadna wytwórnia nie zainteresowała się jeszcze tym krążkiem i nie podpisała kontraktu?? Coś czuję, że to będzie moja ulubiona płyta tej jesieni...
OdpowiedzUsuńSwietna EPka. Szczególnie kawałek Martha. Chciała bym kiedyś usłyszeć ich na żywo.
OdpowiedzUsuń