Guilty pleasure bez poczucia winy.
Mysłowickim zespołem jaraliśmy się już dwa lata temu, kiedy był na etapie pierwszej, niewydanej dotąd na nośniku fizycznym, płyty. To się nie zmieniło – a nawet wręcz przeciwnie. Oficjalny pierwszy album Milcz Serce jest tak dobry, że powinien z miejsca zawojować listy przebojów.
Sercowców kocha się za wiele rzeczy, także te pozamuzyczne. Weźmy ich nonszalancki stosunek do własnej twórczości (pierwszy album rozdawali / nadal rozdają w sieci), całkowity brak parcia na szkło, wreszcie bezkompromisowość artystyczną, która sprawia, że z płyty wyrzucili najbardziej chwytliwe numery (Cygan, do którego nakręcili teledysk, czy opublikowany niedawno Luty – który... jest singlem promującym Nawyki / Kolizje), bo nie pasowały do jej koncepcji. Co wcale nie oznacza, że płyta jest pozbawiona świetnych melodii. Nic podobnego!
Nawyki / Kolizje to podobnie jak Milcz Serce concept album. Piosenki tworzą spójną całość i zazębiają się w jedną opowieść z gatunku „jestem smutny, bo rzuciła mnie dziewczyna, więc włóczę się po mieście, piję i rozmyślam, jak bardzo jestem smutny”. Jednocześnie nie są na tyle powiązane, by nie móc funkcjonować samodzielnie. Spięty niczym klamrą utworami z godziną w tytule album uwodzi zjawiskowymi refrenami, dopieszczonym do najdrobniejszego detalu brzmieniem, niespotykanymi w polskim popie harmoniami wokalnymi i udanym połączeniem komercyjnego potencjału z ambitną artystyczną wizją. Gitary akustyczne sąsiadują z zadziwiająco surowymi, sprzęgającymi partiami gitary elektrycznej, gęsty klimat miejskich opowieści budują mniej typowe instrumenty, jak saksofon, akordeon czy mandolina. Do tego te wokale... Bezwstydnie melodyjne, emocjonalne na granicy przesady, soulowe w najlepszym tego słowa znaczeniu. Weźmy zaczynające się niemal gospelowym zaśpiewem Rytmy / Trzęsienia czy drżącą wokalizę na wstępie Siekiery.
Konstruowanie recenzji na zasadzie „najpierw fajne piosenki, potem te gorsze, a na końcu wytkniemy parę braków” nie ma tu racji bytu. Bo wszystkie piosenki są świetne i bezbłędne. Nawet jeśli nie są piosenkami, jak nastrojowy łącznik Tramwaj 14, w którym słychać zgrzytanie kół w szynach i poświstywanie pantografu na przewodach rzeczonego tramwaju. Albo składają się w głównej mierze z bluesowego pochodu basu i solówki granej rurką na gryfie (BDSM).
Co mnie nieodmiennie zdumiewa i wzbudza zachwyt, to beztroskie szafowanie hookami w króciutkich piosenkach. Weźmy Kolizje. Niespełna dwie minuty, które każdy normalny zespół rozciągnąłby w co najmniej cztery. Nie oni. Oni już lecą do następnego utworu, mają przecież tyle melodii do wyrzucenia ze swoich zranionych serc...
No dobra, the best of Nawyki / Kolizje. Kawiarenki – doskonała, najlepsza gitara tego roku (nie ma szans, żeby ktoś nagrał coś mocniejszego), tak niepokornie ujadająca, tak bezczelnie gubiąca tonację. Miód malina! Smutna Sól z cudownymi akustykami i głębokim basem (nawet rapowana wstawka pasuje tu idealnie). Doskonale wyluzowany Mechanik z pulsującym jak membrana głośnika ciepłym refrenem (kim jest ta dziewczyna?! Już wiem - to Natalia Baranowska - dodane później). Lubisz, kiedy wchodzę w cień miasta rozpoczynające się od efektów „paszczą”, z genialnie budowanym napięciem, znajdującym rozładowanie w hałaśliwym jazgocie gitary (The Afghan Whigs jak nic!). I zakończenie – słodko-gorzka melodia i załamujący się ze wzruszenia głos Barta w 9:58. To już koniec?
Z tekstami jest tak, że trzeba polubić tę stylizację. Czasem ocierają się o grafomanię, czasem nią po prostu są (Dym z papierosa owija wokół dłoni/ W kalekim świetle nocnych klubów/ Popijając ciszę/ Spłonie jak ćma; Widzieli cię tam, jak powłócząc duszą/ W parę chwil całe wyświetliłaś życie), ale miewają też genialne przebłyski, jak ten: Nad Jaworznem para w chmury zmienia się, czy ten: Rozbłysło i spierdoliło się niebo nad nami, czy ten: Depcząc szkło kieliszków/ W kieszeni tulić kartkę z grupą krwi. W dwóch miejscach pojawiają się też cytaty z poetów: Rafała Wojaczka (Sól) i Jacka Podsiadły (22.22).
Zespół co jakiś czas rzuca na pożarcie fanom kolejną piosenkę, która nie weszła na płytę - i są to zwykle utwory nie mniej udane, jak wspomniany Luty czy śliczny Wielki Błękit, albo cover klasycznego Mad World (w oryginale Tears For Fears, bardziej znany w wersji Gary’ego Julesa). Z tych lub może jeszcze innych piosenek składać się będzie elektroniczna EP-ka, która ma się ukazać niebawem. Fani MS będą mieli dużo radochy w tym roku!
Jakieś podsumowanie? Nie posiadać Nawyków / Kolizji to tak, jakby na własne życzenie pozbawiać się czegoś, co sprawia nam największą przyjemność. Niech każdy z was wyobrazi sobie, jak wyglądałoby życie bez tego czegoś. [m]
Kawiarenki:
Strona zespołu: http://www.facebook.com/pages/Milcz-Serce/280649389723
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz