3 kwietnia 2014
Pablopavo i Ludziki: Polor (Karrot Kommando, 2014)
Wystarczyła jedna piosenka, by zdefiniować płytę. Tekst Dancingowej piosenki miłosnej mówi o Polorze wszystko. Cokolwiek pojawi się w wersji pisanej na temat singla promującego drugie wydawnictwo Pablopavo, będzie dotyczyło każdej z pozostałych jedenastu kompozycji. A wokalista Vavamuffin zadbał, by o jego nowym dziele mówiło się dużo.
Polor stoi tekstami. Opowieściami, jakie w dzisiejszych czasach mało kto potrafi snuć. Które mają wyrazistych bohaterów, dzieją się w konkretnym miejscu i czasie i przekazują jakąś myśl. Proszę, przyjrzyjmy się owej Dancingowej piosence miłosnej. To właściwie dobrze znana historia, w której podmiot liryczny wyśpiewuje o motylkach w brzuchu. Ale czy w tej piosence pada choć raz słowo „miłość” czy „kocham”? Ktoś z współczesnych mainstreamowych tekściarzy potrafi tak nagiąć wyobraźnię, by dokonać podobnego wyczynu? Pablopavo nawet nie chodzi o seks. Takie rzeczy nie mieszczą się w słowniku szarmanckiego wrażliwca. Śpiewanie ballad, romantyczne upijanie się winem w gotyckich ruinach zamku czy obserwacja z ukrycia ruchu bioder obiektu westchnień - dżentelmeński sznyt unoszący się na płycie wibruje zaskakującymi skojarzeniami i pulsuje od niebanalnych środków literackich.
Z kolei podobieństwa do poruszającej się w podobnej stylistyce Macieja Maleńczuka najtrafniej podsumował Jacek Szubrycht z t-mobile-music.pl: „Weźmy takiego Macieja Maleńczuka. Też bystry obserwator i zdolny poeta, ale ten to ludzi wyraźnie nie lubił, może nawet gardził większością swoich bohaterów. (...) Niby nic w tym złego, Maleńczuk to dobry wzór (...), ale wolę Cię jako lekko znudzonego swojaka, ulicznika o gołębim sercu, niż frustrata chłodnym wzrokiem taksującego miejską tłuszczę”. Tak, proszę państwa, Pablopavo to nowy orędownik rzeczy zwyczajnych, decyzji pospolitych, nic nie znaczących czynów i niespełnionych obietnic. Nowy idol „niedobrego życia” i spin doctor zagubionej stolicy.
A co z muzyką? Ona jest. Czasem lepsza (Mikołaj), czasem cepeliowo-reggea'owa (Bulaj). Ale czas, który upłynął od premiery płyty jest jeszcze zbyt krótki, by zwracać na nią uwagę. Zbyt dużo metafor do odgadnięcia, zbyt dużo myśli do skopiowania, zbyt wiele sytuacji do pozazdroszczenia.
Nasze wiarołomstwa zawsze ktoś wypatrzy / Nasze heroizmy nikną w cichej spacji. [avatar]
Strona zespołu: https://www.facebook.com/pages/Pablopavo/78653733785
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni
-
Mimo że rok 2009 powoli odchodzi w przeszłość, ciągle jeszcze skrywa nieodkryte skarby, które sprawiają, że nie możemy o nim zapomnieć. Oto...
-
Lata 80. w polskiej muzyce popularnej są jak przybrzeżne wody najeżone rafami i niebezpiecznymi szczątkami rozbitych statków. Żeglowanie ...
-
Gdyby cała płyta była taka jak piosenka numer jeden…
-
Piotr Brzeziński idzie śladem Vaclava Havelki z czeskiego Please The Trees i podbija Europę swoją singer/songwriterską interpretacją co...
-
Gdyby CKOD mieli zadebiutować w drugiej dekadzie XXI wieku, brzmieliby jak WKK.
-
Tworzenie sztuki i głowa do interesów nie zawsze idą w parze, ale jeśli ktoś ma zdolności organizacyjne i siłę przekonywania może spróbować ...
-
Pamiętacie pierwszą płytę gdyńskiego tria? The Bell ukazał się cztery lata temu i w większości recenzji podstawowym „zarzutem” było stwie...
-
...a wszyscy, którzy podnieśli kradzione, to kurwy. Tak jest, również ci wierni, kochani fani chodzący na każdy koncert, każde juwenalia, w ...
Wysłałem "Dancingową" do siedmiu krajów, wszystkim się podobało.
OdpowiedzUsuń