Hey: Do Rycerzy, do Szlachty, doo Mieszczan (Supersam, 2012)

Jak Pan Bóg rozdawał talenty, to oni chyba nie znali umiaru.

Nie znam drugiego takiego polskiego zespołu, który nie bałby się iść wciąż do przodu i nieustannie poszerzać horyzonty – swoje i słuchacza. No może jeszcze Lao Che, ale oni nie istnieją na polskim rynku tak długo, jak Nosowska i spółka.

Najnowszy album szczecinian został – podobnie jak Miłość! Uwaga! Ratunku! Pomocy! - wyprodukowany przez dyżurnego producenta IV RP, Marcina Borsa. I choć można się czepiać, że powoli pół polskiego rynku „brzmi Borsem”, to jak pragnę zdrowia, ma ten człowiek dar do pracy. W połączeniu z odważnymi instrumentacjami i świetnymi tekstami Nosowskiej dostajemy płytę, która – choćbyśmy się nie wiem jak wzbraniali – musi być w czubie wszelkich podsumowań roku 2012.

Początek jest jeszcze niewinny. Wieliczka zaczyna się spokojnymi gitarami i onirycznym tłem. Kiedy jednak szerokim krokiem wchodzą bębny i robi się agresywniej, dostajemy też pyszną dawkę literatury Nosowskiej: Zanim mnie połkniesz, skosztuj/ Dosładzaj mnie/ Ja nutę w Tobie gorzką/ Polukruję też. A potem rozpętuje się popowe szaleństwo – Kasia pyta Co tam?, a my odwracamy głowę od jednej gitary do drugiej odruchowo wystukując rytm nogą. Mrugnięcie okiem do Portishead – wiedz, że się Kupidyn tobą interesuje.

Po miłosnych uniesieniach warto się ochłodzić – Woda to zdecydowanie dobra propozycja. I niby płynie w zgodzie z głównym nurtem, ale Hey nie byłby sobą gdyby nie wybudował nad nim elektronicznego mostka. Chwila oddechu na najbardziej osobisty akcent na płycie. Lilia, kula i cyrkiel to utwór napisany przez Nosowską na cześć syna – i poza intymnym przesłaniem jest też to po prostu kawał dobrej ballady.

Rzut okiem w przeszłość – Podobno prawdziwy Hey już się skończył… No to już wiemy, że chciał się skończyć, bo to przykład na to, że nadal potrafią tworzyć drapieżne kawałki (pani Kasiu, jakże Pani pięknie krzyczy!) w stylu Echosystemu. Kolejny utwór i znów osobisty akcent – tym razem o uczuciu między Pawłem Krawczykiem a wokalistką (Wilk vs. Kot). Brudne elektroniczne brzmienia i agresywna perkusja kontrastują z gitarą akustyczną oraz rozbrajającym wyznaniem Nosowskiej: Wybieram Cię na dobre, na zawsze/ Tak się wstydzę tych słów, choć szczere, wyświechtanych.

Później następują dwa utwory, które osobiście odczytuję jako „Dyptyk na IV RP”. Mocno elektroniczne i wyraziste rytmicznie Bez chorągwi rozumieć można tak, że prawdziwy patriotyzm to właśnie ten codzienny, bez sztandarów, musztry i Roty, a każdy Polak drugiemu powinien pozwolić rozgościć się/ pozwolić wejść. Z kolei Lot pszczoły nad tymiankiem to psychologiczne studium zaślepionego tłumu. I najlepszy bon mot całej płyty: Ja też lubię przysiąść/ na kilka chwil, oka mgnień/ by patrzeć jak mózgi/ wyprane na wietrze schną. Jest jeszcze oczywiście singlowe Do Rycerzy, do Szlachty, do Mieszczan – nie wdając się już w szczegóły, posłuchajcie tylko, jak to jest wyprodukowane! Panoramy, ciche motywy poszczególnych instrumentów – majstersztyk.

I na koniec mocne rockowe uderzenie – tekst Gaby Kulki i jej duet z Kasią. Obie panie pokazują pazur jednocześnie stwierdzając, że naśladują stan zakochania/ z przyczyn technicznych nieosiągalny. Do kotła dorzucają dęciaki, czyniąc z tego numeru godny finał płyty.

Uff. Sporo tu się dzieje. Może nawet trochę męczy. Ale nic nie potrafi mnie powstrzymać przed kolejnym odpaleniem tego albumu. I jestem pewien, że nie tylko ja tak mam. [jaszko]



Strona zespołu: http://www.hey.pl